استرس وارده بر خانواده های کودکان مبتلا به اُتیسم و راههای کاهش دادن آن توضیحات اولیه استرس چیزی است که هر پدر و مادری با آن کاملا" آشناست.استرس جسمی از بابت ایاب و ذهاب کودک، آماده کردن غذای او، استحمام و شست و شوی کودک، انجام کارهای خانه، خرید کردن، وامثال اینها وجود دارد. این استرسها با استرسهای روانی مثل کشمکشهای والدین با کودک، نداشتن وقت کافی برای انجام دادن کامل مسئولیتها، ونگرانی در مورد وضعیت سلامت کودک تشدید می شوند. منابع استرس برای والدین الف- کمبودها و رفتارهای اُتیسمی تحقیقات نشان داده اند که والدین کودکان مبتلا به اُتیسم نسبت به والدین کودکان کودکان دچار نقیصه های عقلانی و سندرم داون استرس بیشتری را تحمل می کنند. افراد مبتلا به اتیسم ممکنست نیازها ویا درخواست های ابتدایی خود را به شیوه ای که ما انتظار داریم بیان نکنند. بنابراین، والدین باید با روش حدس و گمان کار را پیش ببرند. آیا کودک به این خاطر گریه می کند که تشنه است، گرسنه است، یا مریض شده است؟ موقعی که والدین نمی توانند نیازهای کودک خود را تعیین کنند،هم والدین وهم کودک مستأصل می شوند.درماندگی کودک می تواند باعث بروز رفتارهای تهاجمی یا خودآزاری شود، که برای سلامتی خود او و سایر افراد خانواده ( مثل خواهر و برادرها ) تهدید کننده است. رفتارهای تکراری و وسواسی کودک والدین را نگران می کنند، زیرا عجیب و غریب هستند و با عملکرد و یادگیری کودک تداخل دارند. در صورتی که کودکی دچار نقص در مهارتهای اجتماعی باشد، مثل انجام ندادن بازی متناسب،این می تواند باعث زیادتر شدن استرس وارده بر خانواده شود. افرادی که دارای مهارتهای مناسب جهت آسودگی خاطر نباشند، اغلب نیاز به سازمان دادن مداوم وقت خود دارند، و این کاری است که حصول آن در محیط خانه مقدور نیست. درنهایت، بسیاری از خانواده ها با چالشهای اضافی خواباندن کودک در طول شب یا تهیه انواع بیشتری از غذاها درگیری پیدا می کنند. همه این مسائل و رفتارها از نظر جسمی برای خانواده ها مستأصل کننده اند و از نظر عاطفی تحلیل برنده هستند.برای خانواده کودکان روی طیف اتیسم،این می تواند یک چالش خاص باشد. به علت ناتوانی کودک در نشستن برای مدت طولانی، ممکنست برنامه ریزی برای وقت غذاها ناموفق شود.خواب دشوار می تواند باعث اختلا ل در اقدامات معمول هنگام خواب شود. رفتارهای ناسازگار می توانند باعث جلوگیری خانواده از همراهی با هم در رسیدگی به مسائل شوند.به عنوان مثال، موقعی که پدر خانواده سایر بچه ها را به سینما می برد، مادر خانواده ممکنست مجبور شود در خانه بماند. ناتوانی در انجام کارها به صورت همراه با هم در خانواده می تواند ارتباط زناشویی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، همسران معمولا" نمی توانند وقتشان را تنها بگذرانند، زیرا با تقاضاهای زیاده از حد به عنوان پدر یا مادر مواجه هستند و مستخدمان صلاحیت دار برای مراقبت از کودک در غیاب آنها وجود ندارد. ب-واکنشهای جامعه و احساس انزوا بیرون آوردن یک کودک مبتلا به اُتیسم از خانه و وارد کردن او به جامعه می تواند منبعی از استرس برای والدین باشد.افراد جامعه ممکنست شروع به اظهار نظر کنند یا نتوانند هر گونه رویداد ناخوشایند یا رفتار نامناسبی را که بروز می کند درک کنند.در نتیجه این تجربیات، خانواده ها اغلب احساس ناراحتی می کنند که کودکشان را به خانه اقوام یا دوستان ببرند.این مسئله باعث می شود که گذراندن ایام تعطیلات به طور خاص برای این خانواده ها دشوار شود. والدین کودکان روی طیف اُتیسم با احساس این که کودکانشان نمی توانند اجتماعی شوند یا با دیگران ارتباط برقرار کنند، ممکنست دچار احساس انزوا از دوستان، اقوام، و جامعه شوند. ج- نگرانیها در مورد مراقبتهای آینده یکی از مهم ترین منابع استرس، نگرانی در مورد آینده مراقبت از کودک است. والدین می دانند که کودک خود را تحت مراقبت فوق العاده قرار داده اند؛ آنها این را می دانند که هیچکس مثل خودشان از کودکشان مراقبت نخواهد کرد. گرچه والدین تلاش می کنند تا در مورد آینده فکر نکنند،این افکار و نگرانیها دائما" وجود دارند. د- مخارج داشتن یک کودک مبتلا به اُتیسم می تواند برای تأمین مخارجی مثل هزینه بررسی ها، برنامه های داخل خانه، و درمانهای مختلف،دارایی یک خانواده را به انتها برساند. نیازهای مراقبتی یک کودک مبتلا به اُتیسم ممکنست باعث شود که یکی از والدین شغل خود را رها کند، در حالی که فشار مخارج در اثر وجود تنها یک درآمد برای تأمین نیازهای خانواده شدیدتر می شود. ه- احساس اندوه والدین کودکان مبتلا به اُتیسم اندوهناک نداشتن طفل معمولی ای هستند که انتظار داشتنش را می کشیدند. علاوه بر این، والدین اندوهناک از دست دادن زندگیی هستند که برای خود و خانواده شان توقع داشتند.احساس اندوهی که والدین تجربه می کنند، به علت ماهیت مداوم آن می تواند یک منبع اضافی از استرس باشد. تئوریهای کنونی در مورد سوگ ( اندوه ) این مسئله را مطرح می کنند که والدین کودکان مبتلا به ناتوانیهای تکاملی در اثر حوادث مختلف شروع کننده (مثل سالگرد تولد، ایام تعطیلات، مراقبت تمام نشدنی ) در طول زندگی خود حملات متعددی از اندوه را تجربه می کنند. تجربه کردن " غم مداوم " یک استرس روانشناختی است که می تواند ناتوان کننده، گیج کننده، و افسردگی آور باشد. دکتر احمد شهیدزاده

 ?- تحمل غم و ناراحتی:

تمام خانواده هائی که دارای فرزندی مبتلا به آتیسم و یا دیگر معضلات روانی میباشند بایستی با مقداری غم از دست دادن آینده ای درخشان برای فرزندان خود روبرو شوند. معمولا والدین که برای داشتن فرزند تصمیم میگیرند به آینده او فکر میکنند و امیدوارند که فرزند ایشان آینده ای درخشان داشته باشد. زمانی که کودک به دنیا آمده و اطبا بیماری او را به والدین او اعلام میکنند تمام این امید ها ار بین میرود. ناراحتی و غم این موضوع در این مرحله آغاز میشود. ولی  این والدین باید بدانند که فرزند ایشان بد نیست. او فقط متفاوت هست. این تفاوت نه بد و نه خوب هست. بسیاری از والدین در دانستن این موضوع  اشکال دارند. این ممکن است به دلیل احساس گناهی باشد که این والدین دارند. برای ازبین بردن و فراموش کردن این احساس برخی رفتارهای آوار کننده مثل پناه بردن به زیاده خوری یا زیاده روی در خرج پول را انتخاب میکنند. برخی دیگر برای پنهان کردن این احساسات سعی مکنند که " ابر والدین" باشند. متاسفانه حرف آخر اینست که با پنهان کردن این احساسات آنها از بین نمیروند. وجود این احساسات شما را شخص بدی نمیکند. کلید این موضوع در حرف زدن راجع به احساسات شما میباشد. صحبت کردن راجع به مسائل غم و ناراحتی احساسات شما در مورد از دستن دادن آن آینده درخشان برای فرزندتان میتواند از بوجود آمدن مسائل شخصی و یا اجتماعی برای شما جلوگیری کند. سئوال بعدی اینست که با چه کسانی میتوان صحبت کرد؟ جواب این سئوال  بیشتر اوقات بستگی به والدین و وضع زندگی آنها دارد. واضحا صحبت با دکتر روانشناس یا مسولین خدمات اجتماعی در این موضوع می تواند بسیار مفید باشد. ولی حرف زدن با افراد دیگر خانواده، دوستان و کسانی که همدرد و شفیق میباشند که خود دارای فرزندی مبتلا به آتیسم هستند بسیار مفید و کمک کنند ه خواهد بود. تنها با صحبت راجع به ناراحتی احساسی والدین می توانند به فرزندان خود در روبروی با مسائل کمک کنند.

 ?- از خودتان مواظبت کنید:

معمولا والدین کودکان آتیستیک تمام وقت خود را صرف کمک و نگهداری از فرزند خود و شاید دیگران در خانواده می کنند. اگر شما تمام وقت و انرژی خود را در این راه از دست دهید بزودی دیگر انرژی برای کمک به دیگران نخواهید داشت. وقت برای کارهای که شما دوست دارید کنار بگذارید. کمی ورزش کنید. با دوستان هر از گاهی تفریح بروید. این کار ها را بطور دائم بایستی انجام داد تا اثر مثبت در روان وجسم داشته باشند. در این اوقات فرزند خود را در پیش شخص مطمئنی مثل مادر بزرگ و یا عمو و یا خاله بگذارید تا بتوانید با خیال راحت به احتیاجات شخصی خود بپپردازید.  

 ?- وفق روش زندگی:

 همه میدانند کودکان آتیستیک احتیاج به ثبات و عادی بودن در زندگی دارند. این کودکان بدون ثبات صدمه روانی دیده و نمی توانند غیر عادی بودن را تحمل کنند. تغییر بدون اخطار قبلی برای آنها غیر قابل تحمل میباشد. والدین این کودکان بعد از مدتی می توانند احتیاج فرزندان خود را به ثبات اوضاع تشخیص دهند و محیط را برای این ثبات آماده کنند. قبول کردن این موضوع یکی از کلید های اصلی خوشبختی و شادمانی برای خانواده می باشد. بسیاری از خانواده ها زمانی که میخواهند فرزند آتیستیک خود را به روش زندگی خودشان عادت بدهند با سختی های بسیاری روبرو میشوند ... به عنوان مثال والدین بدون برنامه قبلی تصمیم می گیرند که برای شام به رستوران بروند. این بدون برنامگی کودک را عصبی کرده و او را به فریاد زدن و یا لگد زدن و دیگر پرخاشگری ها مجبور می کند. والدین بایستی یاد بگیرند که باید برای تمام اوقات زندگی خود برنامه ریزی کرده و فرزند خود را از تمام این برنامه ها مطلع نگاه دارند. این کار بسیار مشکلی میباشد ولی نتیجه بسیار مثبت برای تمام افراد خانواده خواهد داشت.

?- خود را با داشتن اطلاع مسلح کنید: 

فقط خواندن این آپ کوتاه نشان دهنده اینست که شما از اهمیت "مطلع بودن" واقف هستید. دانش راجع به آتیسم و دیگر معضلات روانی هر روز در حال تغییر می باشد. اینترنت یکی از آسانترین راههای ازدیاد اطلاعات راجع به این موضوع می باشد. گوگل یکی از منابع خوب برای یافتن اطلاعات راجع به آتیسم به فارسی می باشد.

?-برای خود کمک پیدا کنید:

بسیاری از والدین کودکان آتیستیک از والدین دیگری که دارای کودکی با آتیسم هستند کمک دریافت میکنند. رفاقت با دیگر خانواده ها کمک بسیار خوبی برای والدین می باشد و این اشخاص می توانند از تجربه های یکدیگر استفاده کنند. این والدین می توانند بصورت گروهی و در جلسات مرتب و دائم نه تنها به یکدیگر کمک کنند بلکه می توانند باعث ایجاد راههای جدید برای بهبودی و کمک فرزندان خود باشند. این جلسات حتی متواند به صورت مجازی و از راه اینترنت صورت گیرد. بسیاری از والدین وبلاگ های مختلف راجع به مسائل خود در این مورد دارند که به آسانی قابل دسترس می باشد. علاقه مندان می توانند از پیوند های این وبلاگ  برای دسترسی به وبلاگ های والدین استفاده کنند.

6- دلیلش چه هست؟

یکی از مهمترین نکته های که والدین بایستی به آن توجه داشته باشند اینست که قدم اول مقابله با پرخاشگری فرزندشان دانستن دلیل آن هست. این کار بسیار مشکلی می باشد و بیشتر والدین در مقابله با پرخاشگری فرزندشان بجای اینکه سریعا دلیل آنرا یابند عکس المعل منفی نشان داده و او را تنبه میکنند. رفتارهای غیر قابل قبول این کودکان راهی برای ایجاد رابطه با دیگران می باشد. این رفتارها دلیل خاصی دارند. به عنوان مثال کودک ممکن است که هرشب قبل از خواب و بعد از خاموش شدن چراغ ها پرخاشگری خود را شروع میکند.  به جای تنبه و یا در بغل گرفتن کودک برای آرام کردن او بایستی به دنبال دلیل این پرخاشگری بود. یک دلیل می تواند این باشد که بدون اخطار چراغ ها خاموش میشود و این ایجاد ترس و یا تغییر در اوضاع عادی (تماشای تلویزیون) می کند و باعث پرخاشگری می شود. والدین بایستی بخاطر بسپارند که هر رفتار دلیلی دارد و باید دلیل رفتار را یافته و آنرا اصلاح یا تغییر دهند.