خانه را برای کودک ایمن کنیم

 اگر شما هم در چند ماه آینده منتظر شنیدن اولین گریه های ثمره ازدواج تان هستید، حتما دیگر به جای فکر این که چه بپوشید، چه بخورید و برای مسافرت کجا بروید، برای روزهای مادری و پدری نقشه می کشید، چیزهایی که می توانید برای کوچولویتان بخرید، جاهایی که می توانید او را ببرید، خوراکی هایی که اشتهایش را برانگیزد، اسباب بازی هایی که سرگرمش کنند و کتاب قصه هایی که چشم هایش را روی هم ببرند.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ،  تا زمانی که بچه خیلی کوچک است، این فضا مکانی برای خواب و بازی اوست؛ اما کمی که بزرگ تر می شود تبدیل به فضایی می شود که شخصیت کودک شکوفا شده و استقلال به دست می آورد. آماده کردن اتاقی شاد و زیبا برای کودک، قوانینی را می طلبد که قبل از خرید وسائل جور واجور باید مورد توجه قرار گیرد. به عنوان مثال وسائل اتاق کودک باید راحت، سبک، ایمن و در عین حال به راحتی قابل نظافت باشد.

 اولین مرحله عملی کردن این همه نقشه تهیه اتاقی زیبا و راحت برای نوزاد است. البته این اتاق تنها اسم نوزاد را به دوش می کشد و تا 6 7 سال بعد از تولد هم محل ورجه وورجه فرزندتان خواهد ماند.

مامان و بابای خوشحال برای طراحی این اتاق می کوشند تا هرکس به خانه آنها آمد، اول قطعه ای از بهشتی را که برای فرشته شان آماده کرده اند، ببیند. از آنجا که فرشته های نیم وجبی گاهی اوقات از سر ذوق و کنجکاوی و دست و پا زدن ممکن است کار دست خودشان بدهند، توصیه می کنیم راهنمای ویژه ما برای ایمنی اتاق کودک را بخوانید. سپس تمام ذوق هنری تان را بر پایه این اصول پیاده کنید.

? چرا ایمنی اتاق کودک مهم است؟

از آنجا که این اتاق مکانی است که ممکن است مدتی هر چند کوتاه فرزندتان را در آن تنها بگذارید و به کار های تان برسید، باید ایمن باشد. خطر همیشه در کمین است و اگر هوشمندانه همه احتمالات ممکن را بررسی نکرده باشید شاید اتفاقی برای فرزندتان بیفتد که برای جبرانش یک عمر هم کافی نباشد. به عنوان مثال مادری برای اتاق کوچولویش کلی تابلوهای خوشگل با عکس معروف ترین شخصیت های کارتونی خریده و همه را با سلیقه به دیوارهای اتاق زده بود و بزرگ ترین تابلو را که در آن تمام شخصیت های کارتونی وجود داشت، بالای تخت تازه وارد کوچولو زده بود. یک روز کوچولویش را به جای تخت نوزاد روی تخت خودش خوابانده بود که موقع رد شدن از کنار اتاق نوزاد دید یک چیزی در اتاق کم است، با دقت که نگاه کرد، متوجه تابلو چوبی عظیم الجثه شد که به جای این که روی دیوار باشد، وسط تخت دخترش جا خوش کرده بود. هیچ کس دوست ندارد تابلو را کنار بزند و بچه مصدوم خودش را ببیند! پس در طراحی اتاق فرزندتان فکر همه جا را بکنید.

? نکته های ایمنی تخت کودک

میله های تخت باید حداکثر 60 میلی متر (به قطر یک قوطی نوشابه) از هم فاصله داشته باشند.

تخت را خوب بررسی کنید و دقت کنید هیچ کدام از میله ها ترک نخورده و نشکسته باشند.

ببینید تخت مورد نظر لبه تیز یا دندانه دار نداشته باشد، زیرا به بدن کودک آسیب می زند.

تخت را با دقت بررسی کنید که هیچ گونه دستگیره یا برآمدگی که لباس یا بدن کودک به آن گیرکند و سبب خفگی او شود، نداشته باشد.

تمام پیچ و مهره های تخت باید مخفی باشند تا مبادا دست یا سر کودک به آن گیر کند.

بست های تخت یا قسمت هایی که روی هم سوار می شوند را خوب بگردید تا مبادا شل باشند و از هم باز شوند.

اگر می خواهید تخت را خودتان بسازید اول بروید ببینید سایز تشک ها چند در چند است و چقدر ارتفاع دارد تا بعد از ساخت تخت، مجبور نشوید یا تخت را ببرید یا تشک را.

یک تشک نرم انتخاب کنید که دقیقا اندازه محیط داخلی تخت باشد، چون وقتی کودک تان کمی بزرگ تر شود، ممکن است دست و پایش لای تخت یا تشک گیر کند.

حتی برای ایمنی بیشتر توصیه می شود دمای اتاق را تنظیم کنید و روی فرزندتان تنها یک ملحفه سبک بکشید.

همیشه فرزندتان را به پشت بخوابانید.

برای اینکه فرزندتان روی تختش زیاد تکان نخورد و بلایی سر خودش نیاورد، او را پایین تخت بخوابانید، طوری که پا هایش به انتهای تخت برسند و کناره های پتویش را هم زیر تشک محکم کنید و نهایتا پتو را فقط تا روی سینه او بکشید.

تخت و کمد و میز تعویض فرزندتان باید از چوب طبیعی باشند نه پلی مر های دارای فرمالدئید.

در طراحی اتاق فرزندتان از محصولات پلی مری که مشابه چوب هستند، استفاده نکنید. این مواد به مراتب از چوب ارزان ترند اما پر از مواد شیمیایی هستند.

? پنجره ها:

اتاق را طوری بچینید که تخت، محوطه بازی کودک یا تمام اسباب با ارتفاع کم که کودک با آنها سروکار دارد دور از پنجره یا تراس باشد. بچه ها همچنین می توانند از دراور یا هر سکوی دیگری بالا بروند و خود را به پنجره برسانند و اتفاق را به خانه دعوت کنند. برای همین بهتر است چه خانه تان اجاره ای است چه صاحب خانه اید حتما حصار آهنی روی پنجره یا لبه های تراس سوار کنید.

? پرده:

در انتخاب پرده دقت کنید که جنس الیاف پرده از مواد شیمیایی مصنوعی نباشد و بافت های تنگ و پیچیده نداشته باشد، زیرا سبب جذب گرد و غبار و ایجاد حساسیت در فرزندتان می شود. پرده های ساده تر ذرات معلق را جذب نمی کنند و راحت شسته می شوند.

? کف پوش و فرش:

برای کف اتاق کودک لازم نیست فرش و موکت فروشی ها را بگردید. بهترین کف پوش برای اتاق کودک کف های سخت مثل سرامیک، پارکت و کاشی است، زیرا به راحتی با دستمال یا تی از تمام آلودگی ها پاک می شوند. کف پوش هایی که از پلی مرهای شیمیایی ساخته شده اند هم برای بچه ها انتخاب خوبی نیستند. نباید تمام کف اتاق فرزندتان را با فرش های چسبیده به هم پر کنید، زیرا تمام گرد و خاک و ذرات معلق هوا در آن جمع شده و هربار که خودتان یا فرزندتان از روی آنها رد می شوید گرد و خاک در هوا بلند می شوند و زمینه حساسیت را فراهم می کند. تنها یک قالیچه خیلی کوچک و البته قابل شست و شو برای وسط اتاق کافی است.

? سمپاشی ممنوع:

با وجود گرم شدن هوا و افزایش حشرات به هیچ وجه خانه را سم پاشی نکنید. (گاهی دیده می شود والدین قبل از دنیا آمدن فرزندشان سم پاشی را انجام می دهند اما این مواد شیمیایی تا مدت ها روی سطوح می مانند و ممکن است هنگامی که فرزندتان چهار دست و پا راه می رود با آنها مسموم شود) برای از بین بردن حشرات از موانع فیزیکی استفاده کنید. مثلا در ها، پنجره ها، درز ها را خوب بپوشانید یا فقط خروجی های فاضلاب را سم بزنید.
? اپوکسی:

کف پوش هایی که در آنها ماده اپوکسی به کار رفته می توانند برای کودکان خطرناک باشند، زیرا هنگام نصب این کف پوش ها ممکن است ذراتی از آنها به محیط پخش شوند و سلامت کودک و بزرگتر ها را به خطر بیندازند. بنابراین هنگام نصب و تا 2 هفته پس از نصب (هنگام خشک شدن) اجازه ندهید فرزندتان در محیط کف پوش شده تردد کند، چون این مواد سبب حساسیت چشمی و پوستی در کودک می شوند.

 ? اسباب بازی ها را هوشمندانه بچینید:

اسباب بازی ها را در جعبه، سطل یا قفسه های بدون در جای دهید، زیرا ممکن است کودک بخواهد وارد خانه اسباب بازی هایش شود و در به سر یا دستش بخورد یا کودک را در جعبه یا کمد زندانی کند.

? نقاشی دیوار ها:

برای نقاشی کردن اتاق از رنگ های طبیعی یا با پایه آبی (نه روغنی) استفاده کنید. رنگ هایی که حاوی مواد شیمیایی فرار از قبیل فرمالدئید هستند برای سیستم تنفسی به شدت مضرند. بعد از نقاشی اتاق فرزندتان حتما چند روز در ها را باز بگذارید تا بوی رنگ و مواد شیمیایی فرار آن از فضای منزل خارج شوند. به هیچ وجه بلافاصله بعد از خشک شدن رنگ کالای خواب، فرش، موکت و پرده ها را سرجاهای خود نگذارید، زیرا بخارات و مواد فرار رنگ ها جذب این منسوجات می شوند.

? بهداشت طبیعی:

برای تمیز کردن اتاق فرزندتان از شوینده های شیمیایی قوی استفاده نکنید، زیرا حاوی مقدار زیادی آمونیاک و مواد سفیدکننده هستند که برای سیستم تنفسی کودک بسیار خطرناک است.

? کاغذ دیواری:

در مورد کاغذ دیواری مراقب باشید که مواد استفاده شده در آنها شیمیایی نباشند یا تنها مقدار کمی وینیل الکل داشته باشند.

? سیگار ممنوع:

اجازه ندهید کسی در خانه تان سیگار بکشد به خصوص اطراف اتاق فرزندتان.

? اتاق کودک بوتیک نیست:

در اتاق فرزندتان از خوشبوکننده های هوا (چه افشانه، چه برقی و چه شیشه ها و اجسام معطر) استفاده نکنید.

? تزئین تخت:

اگر کودک تان زیر یک سال است، نباید تخت او را شلوغ کنید تنها چیزی که باید روی تخت این کوچولو باشد یک تشک و بالش کوچک، روانداز و یک تشکچه نواری برای دور تخت است که مبادا سر کودک تان به لبه ها بخورد. به هیچ عنوان هنگامی که فرزندتان در تختش خوابیده انواع و اقساام بالش و عروسک های مختلف را درون تخت کودک تان نچینید. این وسایل می توانند کودک چند ماهه شما را در خطر خفگی قرار دهند.

? برای پریز ها محافظ بخرید:

یادتان باشد محافظ هایی را خریداری کنید که تمام پریز را می پوشاند، زیرا فرزند نوپای تان راحت می تواند محافظ های کوچک را از جا دربیاورد. برخی محافظ ها آن قدر محکم و پوشاننده هستند که بزرگتر ها هم باید با دو دست آنها را از روی پریز بردارند.

? وینیل و فتالات:

کف پوش هایی که در آنها مواد شیمیایی وینیل و فتالات به کار رفته است می توانند سبب مشکلاتی از قبیل خس خس سینه و حساسیت در کودکان شوند.

? آویختنی ها:

اگر می خواهید در و دیوار اتاق فرزندتان را با قاب عکس، تابلو، آینه، ساعت و…. تزئین کنید، بروید سراغ اجناسی که سبک اند. اگر این اجسام سنگین به هر دلیلی بیفتند صدمات جبران ناپذیری به فرزندتان وارد می کنند. در دکوراسیون اتاق فرزندتان از وسایلی که بند، نخ، طناب یا روبان بلند دارند، استفاده نکنید زیرا ممکن است دور گردن فرزندتان پیچیده شوند و او را خفه کنند.

توجه: اگر خانه تان پله دارد به هیچ وجه فرزندتان را در طبقه بالا، آن هم در روروئک تنها نگذارید. واژگونی او تنها چند لحظه زمان می برد.

? میز تعویض:

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ،  اول این که میز تعویض را با وسایل بی ربط پر نکنید که دورتان شلوغ شود و ناگهان فرزندتان از دست تان بیفتد. دوم این که به هیچ عنوان مواد بهداشتی از قبیل پودر، شامپو، پماد، روغن و… را روی این میز نچینید زیرا تنها اگر یک لحظه غافل شوید و فرزندتان این مواد را وارد دهانش کند خطرات مسمومیتش را نمی توانید جبران کنید. این مواد و وسایل خطرناک هستند. بنابراین آنها را در قفسه ای دور از دسترس فرزندتان بچینید و در آن را ببندید.

اتاق خواب کود باید مکانی امن برای خوابیدن، بازی کردن و ماندن کودک در طول روز باشد. شما فکر می‌کنید چگونه می‌توان اتاق خواب کودک را به مکانی امن تبدیل کرد؟ …
بسیاری از کودکان طرفدار تختخواب دو طبقه و به خصوص خوابیدن در طبقه بالای این تختخواب، هستند. برای اینکه برای خرید این تختخواب تصمیم نهایی‌تان را بگیرید، نخست باید سن و سال کودکتان را در نظر بگیرید. کودک شما باید حداقل شش ساله باشد تا بتواند ایمنی خود را در این تختخواب‌ها حفظ کند. از طرف دیگر، این تخت‌ها برای کودکانی که در خواب زیاد حرکت می‌کنند، مناسب نیستند. تا پیش از این سن باید برای اتاق خواب کودک تخت خواب‌های معمولی را خریداری کنید.

? کفپوش برای اتاق کودک

بهتر است کف اتاق کودک با یک موکت یک تکه پوشانده شود. انداختن فرش یا قالیچه می‌تواند موجب آسیب کودک شود چون گاهی فرش زیر پای کودک جمع می‌شود و یا روی پارکت کف می‌لغزد و موجب زمین خوردگی کودک می‌شود.

از سوی دیگر، پرزهای فرش محل مناسبی برای به دام انداختن خرده‌های ریز است که ممکن است کودک حین بازی آنها را برداشته و در دهانش بگذارد و سلامتش به خطر بیفتد.

برای اتاق کودک یک زیردری فومی قرار دهید تا در اتاق خود به خود و با شدت بسته نشود و برای کودکی که ممکن است با در بازی می‌کند، خطرناک نباشد.

? اسباب‌بازی‌های خطرناک

تفنگ، تیرو کمان یا سایر اسباب بازی‌هایی که خود و یا اجزای آنها در فضا حرکت می‌کنند، برای کودکانی که در اتاق خواب خود بازی می‌کنند خطرناک هستند. بنابراین یا این اسباب‌بازی‌ها را جمع کنید یا با دقت و هوشیاری مراقب استفاده کودکان از این وسایل باشید.

اسباب بازی‌هایی که موهای زیاد دارند مانند توپ‌های مویی توپک می‌توانند در گلوی کودک گیر کنند پس این اسباب‌بازی‌ها را از جلوی دست کودک جمع کنید. اسباب بازی‌های کودکان بزرگ‌تر را در اختیار کودکان زیر سه سال قرار ندهید.

اسباب بازی‌های کوچک را برای بازی کودکان نوپا در اتاق خواب آنها قرار ندهید چون آنها را می‌بلعند و دچار خفگی و یا انسداد مری می‌شوند.

اسباب بازی‌های نرم را برخی کودکان می‌بلعند بنابراین این اسباب بازی‌ها را نیز از دسترس کودکان نوپا دور نگه دارید. اسباب بازی‌های سنگین را در قفسه‌های بالای کمدها در اتاق‌ کودک نگذارید تا کودک مجبور شود برای دست یافتن به آنها خود را بالا بکشد و این اشیای سنگین روی سر و صورتش بریزند.

به‌طور کلی اسباب بازی‌ها باید در دسترس کودک باشند. پیش از رفتن به رختخواب همه اسباب‌بازی‌ها را از کف اتاق کودکتان جمع کنید تا اگر او در نیمه‌های شب برای رفتن به دست‌شویی بیدار شد دچار زمین خوردگی نشود.

? ایمنی تختخواب کودک

تصور کنید که قصد دارید برای اتاق خواب کودکتان یک تختخواب بخرید. فکر می‌کنید این تختخواب باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ اگر کودک شما نوپا است باید به سراغ تختخواب‌هایی بروید که جلویشان نرده داشته باشد تا وقتی کوچولوی شما غلت می‌خورد و یا روی تخت می‌ایستد و بازی می‌کند به پایین پرت نشود. فاصله این نرده‌ها نباید بیش از 5 تا 6 سانتی‌متر باشد.

اگر فاصله‌های نرده‌های تختخواب کودک بیش از این باشد، ممکن است او گردنش را از بین میله‌ها عبور دهد و حتی موجب خفگی و یا شکستگی گردنش شود. شما می‌توانید از یک خط‌کش برای اندازه‌گیری فاصله بین نرده‌های تختخواب کودکتان استفاده کنید. اگر نرده‌های تخت اتاق کودک شما فاصله‌ای بیش از این دارند، می‌توانید با بستن و پیچاندن پارچه‌هایی به دور این نرده‌ها این فاصله‌ها را کاهش دهید.

تخت‌خواب کودک نباید دارای میله‌‌های عمومی در گوشه‌ها باشد چون کودک می‌تواند از آنها بالا برود. تشک تخت باید به‌طور کامل با گوشه‌های تخت هم‌اندازه باشد. دیده شده است که گاهی گردن نوزادان بین تشک تخت و دیواره‌های آن گیر کرده و حوادث خطرناکی مانند خفگی را به بار آورده است. فاصله تشک تا دیواره‌های تخت نباید بیش از دو انگشت باشد. شما می‌توانید این فاصله را با حوله‌های لوله شده پر کنید.

وقتی کودک شما درون تخت می‌ایستد، سعی کنید بالش‌ها، توپ و اسباب بازی‌ها را از درون تخت بیرون آورید چون کودک شما می‌تواند آنها را زیر پایش قرار دهد و از درون تخت به بیرون پرتاب شود. کودکتان را تا یک سالگی به پشت بخوابانید تا از خفگی او پیشگیری کنید.

? سبدی برای اسباب بازی

عادت دارید اسباب بازی‌های کودکتان را در کجای اتاق خواب او جای دهید؟ کمد، صندوقچه، کشو؟ ولی می‌دانید بهترین گزینه برای نگه داشتن اسباب بازی‌های کودک چیست؟ یک سبد بزرگ بدون در. در صورتی که این سبد دارای در باشد دقت کنید که در آن دارای لولایی باشد که به آسانی باز و بسته شود و حتما دارای منافذی برای عبور هوا باشد چون بسیاری از کودکان هنگام بازی عادت دارند،

صندوق اسباب بازی را خالی کنند و خودشان در آن بنشینند. یک سبد بزرگ بدون در منفذدار برای بازی کودکان بی‌خطر است. اسباب بازی‌هایی که قطعات ریز یا تیزی دارند را از دسترس کودکان دور نگه دارید.

? طناب بی‌طناب

هر ریسمان یا طنابی را از دسترس کودکان و اتاق خواب کودک جمع‌آوری کنید. کودکان هنگام بازی ممکن است این ریسمان‌ها را به دور گردن‌شان بپیچند و دچار خفگی شوند. تختخواب کودک را از سیم‌های برق و تلفن، ریسمان‌های تزیین‌کننده پرده‌ها، طناب‌های کارتون‌های بسته‌بندی شده،

ریسمان پستانک کودک باز کنید و اگر در اتاق خواب کودک اسباب بازی‌هایی وجود دارند که دارای ریسمان هستند، ریسمان آنها را باز کنید.

شما می‌توانید ریسمان‌های پرده را جمع کنید و گره بزنید تا کودک به آن دسترسی نداشته باشد.

? سطل زباله

سطل زباله اتاق کودک حتما باید دارای درپوش باشد. کودکان نوپا در اتاق چهار دست و پا راه می‌روند و غلت می‌زنند و ممکن است به سراغ سطل زباله بروند و آن را دستکاری کنند. اگر سطل زباله اتاق کودک دارای درپوش محکم باشد کودکان نمی‌توانند به مواد درون آن دست یابند.

این مواد یا ممکن است بلعیده شود و یا اشیایی تیز و خطرناک باشد که از نظر فیزیکی برای کودک خطرآفرین باشند. از طرف دیگر، اشیا و مواد خطرناکی مانند بادکنک‌های لاستیکی و اشیای تیز کوچک و نوارها و ریسمان‌های لاستیکی را در سطل زباله اتاق کودک نیندازید چون ممکن است که او با حرکات خود سطل را واژگون کند و به این اشیا دسترسی پیدا کند.

? فاصله‌ها را رعایت کنید

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ،  جایگاه مناسب برای تختخواب کودک نیز از نکاتی است که نباید آن را فراموش کنید. تختخواب کودک حداقل باید به اندازه دو فوت از پنجره‌ها، رادیاتورها، چراغ‌های دیواری و پرده‌ها فاصله داشته باشد. در این صورت کودک نمی‌تواند خود را به پنجره برساند و از آن به بیرون پرتاب شود یا حرارت مستقیم رادیاتورها باعث سوختگی دست و صورت کودک نمی‌شوند. روی تمام پنجره‌ها قفل وصل کنید تا کودکان نتوانند پنجره را به راحتی بگشایند.

گاهی کودکان از پنجره بالا می‌روند و آن را می‌گشایند و از آن به بیرون پرتاب می‌شوند ولی، به ویژه اگر منزل شما آپارتمانی است لازم است به این نکته توجه کافی داشته باشید. دقت کنید صندلی میز و سایر لوازم منزل یا اتاق کودک خواب را در مجاورت پنجره‌ها نچینید. کودکان از این وسایل بالا می‌روند خودشان را به پنجره می‌رسانند و آن را می‌گشایند.

? برق کودکتان را نگیرد

می‌توانید با مشورت یک برق کار، پریزهای برق اتاق کار را عوض کنید. پریزهای ویژه‌ای وجود دارند که کودک نمی‌تواند به سیم‌های برق درون آن دسترسی داشته باشد. شما می‌توانید روی پریزهای برق معمولی هم درپوش نصب کنید. گاهی کودکان به سراغ پریز برق می‌روند و اشیای فلزی و سیم‌های اسباب‌بازی‌های خود را در آن فرو می‌کنند که موجبات برق‌گرفتگی کودکان را فراهم می‌کند.

از طرف دیگر، انگشتان کودکان آن قدر کوچک است که می‌تواند آن را درون سوراخ‌های پریز فشار دهند که برایشان حادثه‌آفرین است. نصب چراغ خواب در اتاق کودک باعث می‌شود او شب هنگام دچار ترس نشود و اگر برای رفتن به دستشویی از خواب برمی‌خیزد دچار زمین خوردگی نیز می‌شود. سیم‌های برق را از زیر کفپوش اتاق کودک عبور ندهید. دقت کنید این روکش سیم‌ها خوردگی و پارگی نداشته باشد.

? داروها و مواد آرایشی بهداشتی

ممکن است در اتاق خواب کودک قفسه‌ای وجود داشته باشد که شما مواد مورد نیاز کودک از پوشک گرفته تا شیرخشک را درون آن یا روی قفسه‌های آن ذخیره کرده باشید، دقت کنید همه ظروف پودر کودک، لوسیون‌ها و شامپوها، پمادهای سوختگی را از دسترس کودکان دور نگاه دارید.

? اتاق کودک‌ محل مناسبی برای نگهداری داروها و قرص‌ها نیست.

بنابراین هیچ‌گاه جعبه داروها و کمک‌های اولیه را در اتاق خواب کودکتان نصب نکنید. مجسمه‌ها و اشیای زینتی شیشه‌ای را نیز روی میزها و قفسه‌های اتاق کودک قرار ندهید.

? خانه را برای کودک ایمن کنیم :

کودکان معمولاً در خانه فعالیت زیادی دارند. این خاصیت همه کودکان است البته باید کنجکاوی را به خصوصیات آنها اضافه کنیم.این کنجکاوی سبب می شود تا آنها به تمام قسمت های خانه سرک بکشند و به هر وسیله و اشیایی که دم دست آنهاست دست بزنند وهر جایی هم که نباید بروند، می روند. این یعنی احتمال وقوع هر حادثه ای، چه کوچک و چه بزرگ. راه حل های ساده ای وجود دارد که از وقوع اینگونه حوادث جلوگیری کنید. اتاق به اتاق با این مطلب پیش بروید تا ایمنی قسمت های مختلف خانه را برای کودکانتان فراهم کنید.

? آشپزخانه:

کودکانتان را در آشپزخانه تنها نگذارید. همچنین کابینت هایی که داخل آنها مواد شوینده و ضدعفونی کننده قرار دارد را با قفل های کوچک ببندید تا بچه ها به این مواد دسترسی نداشته باشند.لوازم برقی را در طبقات بالایی و دور از دسترس بچه ها قرار دهید.

همچنین لوازم برقی را که از آنها استفاده نمی کنید و محل آنها در دسترس کودکان است را از برق بکشید. شاید بیشتر از این نیاز به توضیح در خصوص این وسایل نیست و همین چند خط گویای همه چیز است.کیسه و سطل زباله را دور از دسترس بچه ها قرار دهید. قبل از اینکه بخواهید کیسه را دور بریزید و زمانی که کیسه در آشپزخانه است کیسه را گره بزنید.

 به این ترتیب کودک خردسال شما قادر به دسترسی به مواد داخل کیسه نخواهد بود.چاقوهای تیز را پس از شست وشو در دورترین قفسه برای خشک شدن قرار دهید تا دسترسی به آن توسط بچه ها غیرممکن شود. در قفسه ها هم سعی کنید این کار را انجام دهید.اگر در منزل ماشین ظرفشویی دارید، ماده شوینده و پودر آن را زمانی در ظرف مخصوص آن بریزید که بلافاصله قصد روشن کردن آن را داشته باشید.

به فرزندان بزرگترتان طرز استفاده از بعضی وسایل مانند ماکروویو را آموزش دهید. این کار باعث می شود آنها هم در مقابل خواهر یا برادر کوچکترشان مسؤولیت پذیر باشند و اجازه ندهند به سراغ این وسایل بروند.همیشه روی میز آشپزخانه نوشیدنی و مواد غذایی را در وسط میز قرار دهید و حتی الامکان از رو میزی برای آن استفاده نکنید. بچه ها عاشق کشیدن رومیزی هستند و این کار باعث ریختن وسایل روی آنها می شود.نکته آخری که باید به آن توجه کنید به هنگام پخت و پز است. هیچ وقت بچه ها را نزدیک اجاق گاز نیاورید. خطرات آن را هم که حتماً می دانید و نیازی به توضیح ما نیست.

?  اتاق خواب و اتاق نشیمن:

در مورد اتاق نشیمن و اتاق خواب باید به نکات زیر توجه کنید.محل قرار گرفتن و نحوه قرار گرفتن مبلمان را به دقت بررسی کنید و از ایمن بودن آن مطمئن شوید. تلویزیون معمولاً منبع خطر است، مخصوصاً تلویزیون هایی که سنگین هستند و لبه های تیزی دارند. این خطر زمانی بیشتر می شود که ارتفاع پایه تلویزیون بالاتر باشد. آینه های دیواری بزرگ، همچنین تابلوهای دیواری را با بست های محکم امن کنید.وسایل تزئینی کوچک را دور از دسترس بچه ها قرار دهید. این اشیا ممکن است موجب خفگی شوند.

در مورد وسایل تیز هم همین رفتار را داشته باشید.ایمن سازی تمام پریزهای برق مخصوصاً در مکان های قابل دسترس تمام پریزهای برق باز و بلااستفاده را با پلاستیک بپوشانید. این کار را با چسب های ضخیم هم می توانید انجام دهید. به بچه ها آموزش دهید اطراف وسایل برقی و پریزها نروند.

در مقابل شومینه و رادیاتورها میله هایی به عنوان محافظ قرار دهید تا از آسیب دیدگی بچه ها جلوگیری کند. اگر از بخاری گازی یا برقی استفاده می کنید مراقب بچه ها باشید تا به آنها نزدیک نشوند وحتی الامکان سعی کنید تا زمانی که بچه ها در محل حاضرند از این وسایل استفاده نکنید.

بچه های کوچکی که تازه راه افتاده اند عادت دارند از صندلی بالا بروند به آنها آموزش دهید. این کار را نکنند و در صورت مشاهده این کار از سوی آنها، جلوی آنها را بگیرید. نکته دیگر اینکه اسباب بازی کودکان را در دسترس آنها قرار دهید.زمین خوردن و افتادن بچه ها معمولاً از مهمترین آسیب دیدگی آنهاست. بنابراین سعی کنید دسترسی بچه ها به بالکن و تخت خواب های بلند را محدود کنید.نخ پرده هم از وسایل خطرناک برای کودکان است. تخت خواب کودکان را در نزدیکی پرده، آیینه بزرگ و تابلو قرار ندهید.

? پله‌ها:

پله‌ها معمولاً بیشترین خطر را برای کودکان ایجاد می کند با انجام چند روش می توانید بروز این حوادث را کاهش دهید.همانطور که در مورد شومینه ها توصیه شد، برای پله ها هم توصیه می شود از محافظ یا پاراوان استفاده کنید تا بچه ها نتوانند به آن دسترسی پیدا کنند. حتماً از محافظ هایی استفاده کنید که مطمئن باشید سقوط نمی کنند و به کودکان آسیب نمی رسانند.در مورد پله ها باید به نرده های آن توجه داشته باشید. نباید فاصله نرده ها از هشت سانتی متر بیشتر باشد تا زمینه رد شدن بچه ها از آن فاصله و سقوط از آن قسمت فراهم شود.
در مورد سطح پله ها هم توصیه می شود که روی پله ها را با فرش به زمین پیچ کنید و همچنین از قرار دادن اشیای مختلف مثل گل و گلدان و امثال آن خودداری نمایید.

? حمام:

هیچوقت بچه ها را در وان حمام تنها نگذارید. حتی برای چند ثانیه. بچه ها در کمتر از چند میلیمتر آب به زمین می خورند و حادثه می آفرینند.

برای وان حمام توصیه می شود از کف پوش های پلاستیکی برای جلوگیری از آسیب های احتمالی استفاده شود.سشوار و سایر وسایل برقی را از برق بکشید و هیچگاه در نزدیکی سینک دستشویی یا وان حمام قرار ندهید.اگر از آب گرم کن استفاده می کنید درجه حرارت آن را مابین 120 و 130 درجه سانتی گراد قرار دهید.و آخرین نکته، کلیه مواد شوینده در حمام را در قفسه و دور از دسترس بچه‌ها نگه دارید.

ادامه مطلب...

توضیحات اولیه

استرس چیزی است که هر پدر و مادری با آن کاملا" آشناست.استرس جسمی

از بابت ایاب و ذهاب کودک، آماده کردن غذای او، استحمام و شست و شوی

کودک، انجام کارهای خانه، خرید کردن، وامثال اینها وجود دارد. این استرسها 

با استرسهای روانی  مثل کشمکشهای والدین با کودک، نداشتن وقت کافی برای

انجام دادن کامل مسئولیتها، ونگرانی در مورد وضعیت سلامت کودک تشدید

می شوند.

الف- کمبودها و رفتارهای اُتیسمی

تحقیقات نشان داده اند که والدین کودکان مبتلا به اُتیسم نسبت به والدین کودکان

کودکان دچار نقیصه های عقلانی و سندرم داون استرس بیشتری را تحمل می

کنند. افراد مبتلا به اتیسم ممکنست نیازها ویا درخواست های ابتدایی خود را به

شیوه ای که ما انتظار داریم بیان نکنند. بنابراین، والدین باید با روش حدس و

گمان کار را پیش ببرند. آیا کودک به این خاطر گریه می کند که تشنه است،

گرسنه است، یا مریض شده است؟ موقعی که والدین نمی توانند نیازهای کودک

خود را تعیین کنند،هم والدین وهم کودک مستأصل می شوند.درماندگی کودک

می تواند باعث بروز رفتارهای تهاجمی یا خودآزاری شود، که برای سلامتی

خود او و سایر افراد خانواده ( مثل خواهر و برادرها ) تهدید کننده است.

رفتارهای تکراری و وسواسی کودک والدین را نگران می کنند، زیرا عجیب و

غریب هستند و با عملکرد و یادگیری کودک تداخل دارند.

در صورتی که کودکی دچار نقص در مهارتهای اجتماعی باشد، مثل انجام

ندادن بازی متناسب،این می تواند باعث زیادتر شدن استرس وارده بر خانواده

شود. افرادی که دارای مهارتهای مناسب جهت آسودگی خاطر نباشند، اغلب

نیاز به سازمان دادن مداوم وقت خود دارند، و این کاری است که حصول 

آن در محیط خانه مقدور نیست.

درنهایت، بسیاری از خانواده ها با چالشهای اضافی خواباندن کودک در طول

شب یا تهیه انواع بیشتری از غذاها درگیری پیدا می کنند. همه این مسائل و  

رفتارها از نظر جسمی برای خانواده ها مستأصل کننده اند و از نظر عاطفی

تحلیل برنده هستند.برای خانواده کودکان روی طیف اتیسم،این می تواند یک

چالش خاص باشد.

به علت ناتوانی کودک در نشستن برای مدت طولانی، ممکنست برنامه ریزی

برای وقت غذاها ناموفق شود.خواب دشوار می تواند باعث اختلا ل در اقدامات

معمول هنگام خواب شود. رفتارهای ناسازگار می توانند باعث جلوگیری

خانواده از همراهی با هم در رسیدگی به مسائل شوند.به عنوان مثال، موقعی

که پدر خانواده سایر بچه ها را به سینما می برد، مادر خانواده ممکنست مجبور

شود در خانه بماند. ناتوانی در انجام کارها به صورت همراه با هم در خانواده

می تواند ارتباط زناشویی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، همسران

معمولا" نمی توانند وقتشان را تنها بگذرانند، زیرا با تقاضاهای زیاده از حد به

عنوان پدر یا مادر مواجه هستند و مستخدمان صلاحیت دار برای مراقبت از

کودک در غیاب آنها وجود ندارد.

ب-واکنشهای جامعه و احساس انزوا

بیرون آوردن یک کودک مبتلا به اُتیسم از خانه و وارد کردن او به جامعه می

تواند منبعی از استرس برای والدین باشد.افراد جامعه ممکنست شروع به

اظهار نظر کنند یا نتوانند هر گونه رویداد ناخوشایند یا رفتار نامناسبی را

که بروز می کند درک کنند.در نتیجه این تجربیات، خانواده ها اغلب احساس

ناراحتی می کنند که کودکشان را به خانه اقوام یا دوستان ببرند.این مسئله

باعث می شود که گذراندن ایام تعطیلات به طور خاص برای این خانواده ها

دشوار شود.

والدین کودکان روی طیف اُتیسم با احساس این که کودکانشان نمی توانند

اجتماعی شوند یا با دیگران ارتباط برقرار کنند، ممکنست دچار احساس انزوا

از دوستان، اقوام، و جامعه شوند.

 ج- نگرانیها در مورد مراقبتهای آینده

یکی از مهم ترین منابع استرس، نگرانی در مورد آینده مراقبت از کودک است.

والدین می دانند که کودک خود را تحت مراقبت فوق العاده قرار داده اند؛ آنها

این را می دانند که هیچکس مثل خودشان از کودکشان مراقبت نخواهد کرد.

گرچه والدین تلاش می کنند تا در مورد آینده فکر نکنند،این افکار و نگرانیها

دائما" وجود دارند.

د- مخارج

داشتن یک کودک مبتلا به اُتیسم می تواند برای تأمین مخارجی مثل هزینه

بررسی ها، برنامه های داخل خانه، و درمانهای مختلف،دارایی یک خانواده را

به انتها برساند. نیازهای مراقبتی یک کودک مبتلا به اُتیسم ممکنست باعث شود

که یکی از والدین شغل خود را رها کند، در حالی که فشار مخارج در اثر

وجود تنها یک درآمد برای تأمین نیازهای خانواده شدیدتر می شود.

 ه- احساس اندوه  

والدین کودکان مبتلا به اُتیسم اندوهناک نداشتن طفل معمولی ای هستند که

انتظار داشتنش را می کشیدند. علاوه بر این، والدین اندوهناک از دست دادن

زندگیی هستند که برای خود و خانواده شان توقع داشتند.احساس اندوهی که

والدین تجربه می کنند، به علت ماهیت مداوم آن می تواند یک منبع اضافی از

استرس باشد. تئوریهای کنونی در مورد سوگ ( اندوه ) این مسئله را مطرح

می کنند که والدین کودکان مبتلا به ناتوانیهای تکاملی در اثر حوادث مختلف

شروع کننده (مثل سالگرد تولد، ایام تعطیلات، مراقبت تمام نشدنی ) در طول

زندگی خود حملات متعددی از اندوه را تجربه می کنند. تجربه کردن " غم

مداوم " یک استرس روانشناختی است که می تواند ناتوان کننده، گیج کننده،

و افسردگی آور باشد.

                                                      دکتر احمد شهیدزاده

بزرگ کردن یک کودک اُتیستیک همراه با مشکلات فراوانی است

و خانواده های این کودکان اغلب درگیر استرس های فراوانی هستند .

مقدار شناخت از اُتیسم و آمادگی این خانواده ها برای مقابله با آن می تواند

 کمک بزرگی برای تمامی افراد خانواده

 ( والدین ، برادران و خواهران ، پدر بزرگ و مادر بزرگ و ... ) باشد .

 خصوصیات منحصر به فرد هر کودک اُتیستیک باعث شده است .

که هر خانواده تجربیات مخصوص به خود را داشته باشد.

 و ممکن است تجربیات خانواده های دیگر مفید واقع نشوند .

ما در اینجا می خواهیم به مطالبی اشاره کنیم .

که ممکن است به عنوان ایده های اولیه برای خانواده های کودکان اُتیستیک در رابطه با آمادگی و مبارزه با این مشکل، مفید باشند .

همیشه به یاد داشته باشید.

توکل به خدا کنید.

ارامش خودرا حفظ کنید خودتان را فدای بچه نکنید.

زیرا بچه شما بعد از خدا به شما دلگرم است.

از شکست ها درس بگیرید.

با مشکلات نجنگید باانها کنار بیایید.

دراندیشه اینده زمان حال را از دست ندهید.

برای کارتان برنامه وهدف داشته باشید.

مشاور مطمعن وبرنامه ریز برای فرزندتان داشته باشید.

استرس وترس را ازخود دور کنید.

از واقعیت فرار نکنید.

فرزند خود را از جامعه دور نکنید.

سعی کنید فرزندتان در هرزمینه استعداد دارد ان رابارور کنید.

تشویق وتمجید را فراموش نکنید استعداد انها را باور کنید.

تفریح وبازی را مانند بچه های دیگر برایشان فراهم کنید(گروهی)

از سرزنش وسرکوب اشتیاق وعلاقه فرزند اجتناب نمایید

همیشه وقت ازاد برای خود وهمسرتان قرار دهید.

با همسرتان به تنهایی به مسافرت بروید.تفریح کنید شاد باشید.

خود را محصور نکنید مشکلات را بزرگ نبینید.

بد نیست به اسایشگاه و مراکز نگهداری معلولین سربزنید.

قدر خود را بدانید وبه خود افتخار کنید.

بگذارید ارامش لازم را پیدا کنید.

ارامش رالازمه هرکاری قرار دهید.

هرفرد دریک زمینه استعداد خاصی دارد.

سعی کنید استعدادهای فرزندتان را بیابید ودر ان زمینه کار کنید.

از تنبیه وسرزنش انها خود داری کنید

همیشه به احترام ومانند بچه عادی با انها برخورد کنید

در فعالیتها انها را شرکت دهید

در کارهای خانه (شستن ظرفها +لباس+گردگیری+خرید)

به خودتان استراحت دهید وازاو بخواهید کارهای سبک را تحت نظارت شما انجام دهد

(((انها را به حال خودرها نکنید.)))))

کتاب وپازل وسرگرمی فکری وذهنی برایشان فراهم کنید.

با انها مانند زمان بچه گی خود بازی کنید.

بچه های هم سن وسال فامیل یا همسایه  راجمع کنید وگروهی بازی کنید.

با سلام به دوستان وعزیزان وخانواده بچه های اتیسم

امروز میخواهیم با استفاده از اطلاعاتی که در اختیارمان قرار می دهید

تحقیقی را درباره بچه های اتیسم انجام دهیم.

                                  ((کاربرگ تاریخچه فرزند اتیسم))

لطفا به سوالات زیز پاسخ دهید:

1_جنسیت فرزند    الف-پسر   ب_دختر

2_سن مادر و سن پدر هنگام تولد نوزاد

3_فرزند اتیسم شما چندمین فرزند خانواده است؟

4_مادر درطول بارداری با کدام عوامل زیر راداشته است؟

الف_ضربه خوردن به شکم

ب_ناسازگاری خونی

ج_بیماری

د_ویار شدید

ه_خونریزی مداوم

ن_سو تغذیه

و_اعتیاد

ن_عکس برداری

ی_سایر موارد

5_نوع زایمان     الف_طبیعی    ب_سزارین    ج_استفاده از مکنده     د_استفاده از قاشوقک

6_اندازه دور سر نوزاد در هنگام تولد(کارت بهداشت)

7_وزن کودک هنگام تولد(کارت بهداشت)

8_رشد دور سر کودک در هنگام تولد در چه سطح بوده است؟

الف-0_25        ب_25_50    ج-50_75       د-75_100

نگاه کلّی
بزرگ کردن یک کودک اُتیستیک همراه با مشکلات فراوانی است و خانواده های این کودکان اغلب درگیر استرس های فراوانی هستند .مقدار شناخت از اُتیسم و آمادگی این خانواده ها برای مقابله با آن می تواند کمک بزرگی برای تمامی افراد خانواده ( والدین ، برادران و خواهران ، پدر بزرگ و مادر بزرگ و ... ) باشد . خصوصیات منحصر به فرد هر کودک اُتیستیک باعث شده است که هر خانواده تجربیات مخصوص به خود را داشته باشد و ممکن است تجربیات خانواده های دیگر مفید واقع نشوند . ما در اینجا می خواهیم به مطالبی اشاره کنیم که ممکن است به عنوان ایده های اولیه برای خانواده های کودکان اُتیستیک در رابطه با آمادگی و مبارزه با این مشکل، مفید باشند .
استرس در خانواده
استرس چیزی است که والدین همگی آنرا تجربه کرده اند . در طول روز استرس های فیزیکی را تجربه می کنیم که می توانند در اثر آماده کردن غذا ،حمام بردن بچه ها ، تکالیف خانه آنها و ... باشند . گاهی اوقات این استرسهای فیزیکی به وجود آمده میان والدین و کودکان می تواند باعث انجام نادرست کارها شود که خود می تواند علّت به وجود آمدن استرس های روانی گردد.این نکاتی را که ذکر کردیم برای تمامی خانواده ها صادق است و خانواده های کودکان اُتیستیک بعلاوه این مشکلات ، استرسهای خاص دیگری را نیز باید تحمل کنند .
تحقیقات نشان داده است که خانواده های کودکان اُتیستیک بیشتر از خانواده های کودکان عقب مانده ذهنی و سندرم داون استرس داشته و با آن درگیر هستند . علّت این امر میتواند شخصیت های خاص کودکان اُتیستیک باشد کودک اُتیستیک ممکن است حتی قادر نباشد که نیازهای اولیه زندگی خود را بیان کند . بیشتر اوقات والدین کودک باید حدس بزنند که کودک آنها چه می خواهد ، آیا او تشنه است ؟ آیا او گرسنه است ؟ آیا جائی از بدن او درد می کند ؟ آیا ... ؟. وقتی که والدین نتوانند خواست کودک خود را بفهمند در استرس فوق العاده ای قرار می گیرند و بسیار احساس درماندگی خواهند کرد . از طرف دیگر وقتی کودک نتواند خواست خود را بیان کند ممکن است رفتارهائی مانند خودآزاری و یا دیگرآزاری را در پیش بگیرد که این امر نیز خود باعث بیشتر شدن استرس و ناراحتی در اعضاء خانواده می شود . رفتارهای تکراری و مقاومتی کودک نیز از طرف والدین بسیار مهم و ناراحت کننده می باشند زیرا در قدرت یادگیری و پیشرفت او در مراحل درمانی اختلال ایجاد میکنند . ناتوانائی های کودک در زمینه مهارتهای اجتماعی مانند ناتوانی در بازی ها نیز در خانواده باعث استرس می شود . بسیاری از کودکان اُتیستیک در خوابیدن و غذا خوردن مشکلاتی دارند . خواب نامناسب و بی موقع و همچنین بد غذائی و محدودیت نوع غذا در این کودکان علاوه بر ایجاد مشکلات جدّی باعث خستگی جسمی و استرسهای روانی بیشتر والدین می شود . به هر حال در خانواده های کودکان اُتیستیک همیشه این گونه مبارزات وجود دارند . عدم تحمل کودک در نشستن بر روی صندلی برای مدت طولانی باعث می شود که خانواده نتواند دور هم غذا را صرف کنند . اختلالات خواب در این کودکان باعث می شود که والدین ( و گاهاً دیگران به علت داد و فریاد کودک ) نتوانند خواب مناسب داشته باشند . اختلالات رفتاری و عدم فرمانبرداری باعث می شود که خانواده نتواند مانند سایرین در مراسم ها و میهمانی های فامیل شرکت کند . مثلا ممکن است مادر مجبور شود در خانه بماند تا پدر به همراه بقیه خانواده در مراسمی شرکت کند به این ترتیب خانواده به صورت درست فعالیّت های خود را نمی تواند انجام دهد .
از دیگر مشکلات مهم خانواده های کودکان اُتیستیک حضور در اجتماعات و بیرون از منزل است . خیره شدن مردم به کودک ، اظهار نظر های طعنه دار ، سرزنش والدین ، عدم درک شرایط والدین همگی باعث ناراحتی و افزایش استرس در والدین می شود که پرهیز از حضور در اجتماعات از طرف والدین یکی از عواقب آن است .مثلا ممکن است کودک اُتیستیک بدون توجه به چیزی غذای کسی را از بشقاب او با دست بردارد . همین تجربه کافیست که والدین از رفتن به میهمانی ها هراس پیدا کرده و به بهانه های مختلف از این کار سر باز زنند .همین کناره گیری ها و فرار از دیگران باعث می شود که تعطیلی ها به روز های غم انگیز تبدیل شوند زیرا خانواده نمی تواند با سایرین ارتباط داشته و از بودن با دیگران و از حضور در تفریحگاه ها لذت ببرد . به این ترتیب به تدریج والدین از دوستان و اقوام خود کناره گیری می کنند و تنها می شوند .این مسئله باعث ناراحتی های بیشتر و افزایش استرس در خانواده خواهد شد .
از دیگر نگرانی های والدین این کودکان آینده آنها می باشد . آنها می دانند که هیچ کس مانند آنها از کودک مراقبت نخواهد کرد .آنها با تمام وجود سعی می کنند که کودک احساس راحتی کرده و کمتر ناراحتی داشته باشد . والدین نگران این هستند که آیا بعد از آنها نیز کودکشان در راحتی و آسایش خواهد بود ؟
مسئله مالی از دیگر مشکلات خانواده های کودکان اُتیستیک می باشد . داشتن یک کودک اُتیستیک در خانواده یعنی صرف پول زیاد برای آزمایشات ، جلسات تشخیص ، اجرای برنامه درمانی در خانه ، و روشهای درمانی و داروئی دیگر . از آنجائیکه در بسیاری از موارد یکی از والدین مجبور هستند که همیشه با کودک باشند و در برنامه آموزشی شرکت داشته باشند ، به ناچار فقط یکی از والدین می تواند کار کند و دیگری باید از کار کردن چشم بپوشد که این به معنای نصف شدن درآمد خانواده نیز می باشد.
والدین کودک اُتیستیک همیشه یک غم بزرگ را در خود احساس می کنند و آن محروم شدن از کودک سالمی است که دوست داشتند داشته باشند . همچنین آنها همیشه در حسرت شرایط خوب خانوادگی هستند که انتظار داشتند در خانه آنها وجود داشته باشد . این احساس ها و غصه ها خود باعث افزایش ناراحتی ها و استرسهای این خانواد ها می باشد .
در این خانواده ها برادران و خواهران این کودکان نیز در معرض انواع استرس ها و دلواپسی ها می باشند . خجالت کشیدن از دوستان خود در مورد برادر و یا خواهر ناتوان خود ، حسادت در مورد پرداختن بیش از حد والدین به برادر و یا خواهر اُتیستیک خود ، ناتوانی برادر و یا خواهر اُتیستیک در بازی با او ، مورد خشونت قرار گرفتن از طرف برادر و یا خواهر اُتیستیک ، نگرانی در مورد آینده او ، و ... همگی می توانند باعث بروز استرس و نگرانی هائی در آنها شوند .ما می دانیم که والدین یک کودک اُتیستیک در شرایط سختی به سر می برند و درک موقعیّت و احساس آنها مشکل است ولی به هر حال برای کمک به کودک و خانواده باید سختی ها راتحمل کرده و روش درست و برنامه ریزی شده ای را طی کرد تا هر چه زودتر از این مشکلات کاسته شده و کودک نیز درمان شود . در اینجا چند پیشنهاد برای کم کردن استرس در این خانواده ها مطرح می شود .
ما پیشنهاد می کنیم اعضاء خانواده به خصوص والدین زمانی را نیز برای خود و کارهائی که دوست دارند اختصاص بدهند . در جواب این پیشنهاد والدین اغلب اظهار می دارند که آنها وقتی برایشان باقی نمانده است .ولی باید به خاطر داشته باشید که حتی چند دقیقه در روز نیز می تواند بسیار مؤثر باشد . برخی والدین حتی با صرف چند دقیقه برای مالیدن کرم به دستهایشان ، پختن غذای مورد علاقه خود ، و یا گوش کردن به موسیقی مورد علاقه خود این فرصت را برای تمدد اعصاب ایجاد می کنند .شاید تعجب کنید اگر بشنوید که حتی والدین نیز مانند کودکان اُتیستیک برای کارهائی که انجام می دهند باید مشوق دریافت کنند تا بتوانند بهتر کارها را ادامه دهند . علاوه بر تشویق خود ، اعضاء خانواده باید همدیگر را نیز تشویق کنند . زن و شوهر نیز باید کارهای یکدیگر را تشویق کنند و مایه امیدواری دیگری در ادامه این راه مشکل باشند و نیز به خاطر داشته باشید که برادران و خواهران کودک را نیز برای کمک به برادر و یا خواهر اُتیستیک خود تشویق کرده و آنها را به ادامه این کار ترغیب کنید . زن و شوهر نیز باید وقتی را برای تنها بودن با هم قرار بدهند تا از استرس و خستگی خود بکاهند . البته کیفیّت این وقت از مدت آن مهمتر است . این وقت می تواند وقتی که کودکان در خوابند و یا وقتی که آنها در کلاس درس و برنامه درمانی هستند فراهم شود .
از راه های دیگر کم کردن استرس و نگرانی می توان به این موارد اشاره کرد : دعا و نماز ، تمرینات ورزشی ، تمرینات آرامشی و تنفس عمیق ، نوشتن مطالب برای یک روزنامه ، برنامه ریزی برای انجام کارهای معوقه در طول روز ، پرداختن به امور هنری ، قدم زدن ، دیدار با دوستان و ...

مسائل امنیّتی در خانه
بسیاری از والدین و مراقبین کودک امنیّت محیط خانه را برای کودکان اُتیستیک مهم می دانند .گذاشتن در های امنیتی در ورودی پلّه ها و در های خروجی ، قرار دادن محافظ بر روی پریز های برق ، و گذاشتن قفل های اضافی بر روی کابینت ها میتواند از جمله مسائل امنیتی باشد . این مسائل امنیتی برای تمامی والدین در سالهای اول زندگی کودک وجود دارد ولی والدین کودکان اُتیستیک ممکن است این موارد را برای مدّت زمان بیشتری احتیاج داشته باشند .رفتار های کودک اُتیستیک می تواند باعث بروز حوادثی برای او شوند مثلا بالا و پائین پریدن های فراوان ، عقب و جلو کردن خود ، پاره کردن اشیاء ، انداختن اشیاء بر روی زمین ، کوبیدن وسائل به اطراف ، روشن و خاموش کردن وسائل برقی ، قرار دادن اشیاء در وسائل خانگی ، و ... همگی می توانند در صورت بی توجهی باعث بروز حوادثی شوند . فقط کافی است به بازی بچه ها با کبریت اشاره کنیم که چقدر می تواند خطرناک باشد . بنابر این هم رعایت موارد ایمنی در خانه و هم سعی در آموزش کودک در باره این موارد ضروری می باشند . ما در اینجا پیشنهادهائی برای بیشتر کردن امنیت خانه کودکان اُتیستیک به شما ارائه می دهیم .باید به خاطر داشته باشید که خانه نیز می تواند کلاس درسی برای کودک باشد . والدین می توانند با قرار دادن قفل های اضافی ، وسائل هشدار دهنده و استفاده از علائم و تصاویر محیط خانه را برای امنیت بیشتر و آموزش به کودک مهیا کنند . بهتر است اول از مکان هائی که کودک در آنها بیشتر وقت خود را می گذراند و اتاق های مخصوص او شروع کنید . مثلا اگر کودک دوست دارد که شیر آب گرم را در حمام باز کند بهتر است از حمام شروع کنید و یا اگر کودک اغلب از خانه به بیرون می رود تمهیداتی را در مورد در ورودی خانه باید بیاندیشید . مبلمان و وسائل خانه را به نحوی بچینید که برای کودک فرصتهای آموزشی را فراهم کنند و همینطور خطری برای کودک نداشته باشند . مثلا اگر کودک برنامه آموزش نشستن را دارد باید صندلی برای نشستن در اختیار کودک باشد . وسائل و مبلمانی را که کودک می تواند از آنها بالا رفته و به قفسه ها و وسائل دیگر دسترسی پیدا کند ، به مکانی دیگر انتقال دهید . اگر کودک اشیاء را به دهان خود می گذارد بهتر است که سطح زمین و مبلمان را تمیز نگاه دارید و اشیاء ریزی را که کودک به راحتی به آنها دسترسی دارد به مکان های دور از دسترس او انتقال دهید . برای پلّه ها و محل هائی که خطر سقوط دارند موانع و در هائی قرار دهید تا این خطرات را از بین ببرید . برای در خروجی منزل و مکان هائی که کودک نباید وارد آنها شود قفل هائی قرار دهید تا هنگامی که کودک تنها می باشد نتواند وارد آنها شود . برخی از والدین برای ممانعت از خروج کودک از اتاق خود در نیمه های شب ، برای در اتاق کودک قفل های مخصوص قرار می دهند . فراموش نکنید که قفل طوری نباشد که بر حسب اتفاق کودک شما را در اتاق زندانی کند و همچنین قفل باید طوری باشد که به سرعت و به راحتی باز شود .برای کابینت ها و کشوهائی که وسائل تیز و برنده و یا دارو در آنها نگاه داری می شوند حتماً قفل های مناسب تهیه کنید تا کودک نتواند آنها را باز کند . اگر کودک عادت به آویزان شدن از پنجره را دارد ، وسائلی را که کودک برای رسیدن به پنجره از آنها بالا می رود ، به جای دیگر انتقال دهید و برای پنجره ها نیز محافظ قرار دهید . برای پریز های برق درپوش تهیه کنید . برای اتاقهائی که وسائل برقی مانند ماشین لباسشوئی ، تلویزیون ، اتاق کار و ... وجود دارند تمهیداتی بیاندیشید تا کودک نتواند آنها را راه اندازی کند . سیمها و کابل های برق را دور از دسترس کودک نصب کنید تا کودک نتواند با آنها بازی کند . پودر های رختشوئی ، سوخت ها ، موادشوینده ، مواد ضد عفونی کننده و کلا مواد شیمیائی می توانند حادثه آفرین باشند آنها را دور از دسترس کودک قرار دهید . قرصهای رنگی وجود دارند که بسیار شبیه بعضی از شکلاتها هستند بسیار مراقب باشید تا در دسترس کودک قرار نگیرند . وسائلی که احتمال افتادن آنها می رود را محکم کنید و از قرار دادن دکور های شیشه ای و فلزی در مکان هائی که در دسترس کودک می باشد خودداری کنید . بهتر است در خانه از قیچی هائی که نوک مدوّر دارند استفاده شود و محل چاقو ها و وسائل تیز را دور از دسترس کودک انتخاب کنید .

خواهران و برادران کودک اُتیستیک
بزرگ کردن کودک اُتیستیک برای والدین و همچنین برای خانواده مسائلی را به همراه خواهد داشت . از اولین مسائل و مشکلات مهم کمبود وقت والدین در رسیدن به خواسته های همگی افراد خانواده است . درگیری با مسائل کودک اُتیستیک تقریباً تمامی وقت و انرژی والدین را صرف خود می کند و وقت کمی را برای مسائل دیگر افراد خانواده باقی می گذارد . بسیاری از والدین اعتراف می کنند که وقت کافی برای پرداختن به دیگر اعضاء خانواده را ندارند . بسیاری از والدین خود ، زندگی خود ، و آرزوهای خود را فدای کمک به کودک اُتیستیک خود می کنند و در زندگی آنها پرداختن به خود دیگر معنائی ندارد ولی این امر نباید باعث این شود که پرداختن به سایر اعضاء خانواده فراموش شود . بایستی شرایطی فراهم شود که در کنار پرداختن به امور دیگر فرزندان ، به آنها تفهیم شود که برادر و یا خواهر اُتیستیک آنها دارای مشکل مهمی است که همگی باید برای کمک به او تلاش کنند و به آنها آموزش داده شود که در این امر کمک والدین باشند و آنها را درک کنند . تحقیقات و تجارب نشان داده است که بسیاری از این خواهران و برادران توانسته اند به خوبی با این مشکلات کنار بیایند و در برنامه درمانی کودک کمک مهمی باشند . بهتر است والدین به سایر اعضاء خانواده اُتیسم و عوارض آنرا توضیح دهند تا رفتارهای کودک بیمار را بهتر شناخته و با آن کنار بیایند . بهتر است هر چند وقت یکبار جلساتی در خانواده تشکیل شود و موضوع اُتیسم و کارهائی را که قصد انجام آنرا دارید برای سایر اعضاء توضیح دهید تا آنها نیز در جریان امور باشند . البته باید سعی شود توضیحات و مسائل مطرح شده متناسب با سن آنها بیان شوند تا آنها بهتر مشکل را درک کنند . در رابطه با خصوصیات کودک اُتیستیک باید با دیگر افراد خانواده به خوبی صحبت شود زیرا مثلا وقتی که یک کودک سالم برای بازی با یک کودک اُتیستیک به طرف او می رود ممکن است در ابتدا کودک بیمار به کودک سالم پشت بکند. در اینجا باید به کودک سالم فهماند که این کار کودک بیمار از روی عمد و قصد نیست و او باید سعی کند تا با کودک بیمار ارتباط برقرار کرده و توجه او را به خود جلب کند . دستور العمل هائی وجود دارند که با آموزش آنها به برادران و خواهران سالم می توانند با برادر و یا خواهر اُتیستیک خود ارتباط برقرار کرده و بازی کنند . از جمله این آموزشها می توان به نکات زیر اشاره کرد : جلب توجه کودک بیمار ، دادن دستور های ساده ، و دادن مشوق و تشویق برای رفتار و بازی درست .
شما باید حتماً در طول هفته وقت مشخصی را برای کودکان غیر اُتیستیک خود کنار بگذارید تا آنها نیز بتوانند تفریح کرده و از وقت خود لذت ببرند .

مطالبی را که در طی این 3 فصل برایتان فراهم کردیم ،

 ترجمه مقاله ای بود که ((انجمن اُتیسم آمریکا ))برای آشنائی بیشتر افراد جامعه بخصوص ((والدین کودکان اُتیستیک ))تهیه کرده اند . در اینجا از تهیه کنندگان این مقاله تشکر کرده و امیدواریم که ترجمه آن نیز بتواند برای خانواده های ایرانی که کودک اُتیستیک دارند و همینطوربرای سایر افرادی که به این مقوله اهمیّت داده و علاقه مند هستند مفید بوده باشد .
مترجم این مقاله آنرا خالی از ایراد و اشتباه نمی داند و امیدوار است که نظرات خوانندگان این مقاله ، ما را در بهتر کردن ترجمه های بعدی یاری کند .

     مسائل مربوط به خویشاوندان دور

لازم نیست که تمام اقوام دور شما در مورد وجود اُتیسم درخانواده شما اطلاع

داشته باشند.اگر این خویشاوندان تماس زیادی با خانواده شما ندارند، یا فکر می

کنید که نمی توانند شرایط را درک کنند یا حمایتتان کنند؛ در کلّ نگفتن موضوع

به آنها بهتر است.

اقوام دور شما به اندازه ای مفید فایده خواهند بود که بتوانند تشخیص اُتیسم را

درک کنند و آن را بپذیرند. از خویشاوندان خود بخواهید که به نیازهای شخصی

کودک شما حساس باشند.به عنوان نمونه، ممکن است کودک نخواهد هر چیزی را

که در بشقابش می گذارند بخورد، یا نیاز داشته باشد که بعد از همراهی با جمع،

وقتش را تنها بگذراند.اقوام نباید او را به خاطر انجام این کار مورد انتقاد قرار

دهند یا مسخره کنند.مقررات خود را برای اقوامتان واضحا" روشن کنید، حتا

اگر خویشاوندان با آنها موافق نباشند. شما نباید سلامتی کودکتان را فدای بقیه

اقوامتان بکنید.

منابع استرس

خویشاوندانی که به کودک شما نزدیک هستند نیز ممکن است استرس هایی مشابه

والدین و خواهر و برادرها داشته باشند. به عنوان مثال، پدربزرگ یا مادر

بزرگ ( مثل پدر و مادر ) ممکنست به علت نداشتن نوه معمولی ای که آرزویش

را داشتند دچار اندوه شوند. علاوه بر این، پدر و مادربزرگ اغلب نگران استرس

و شرایط سختی هستند که فرزندانشان می گذرانند.

بسیاری از اقوام می خواهند به شما و فرزندتان کمک کنند، ولی اغلب با دو مانع

روبرو می شوند.اول این که اغلب آنها در خصوص نحوه کنترل رفتارها، که در

برخورد با رفتارهای حمله ای لازم است، آموزشی ندیده اند.ایشان گاهی اوقات

با تجربه ای که دارند توصیه هایی را ارائه می کنند، ولی این توصیه ها معمولا"

برای مبتلایان به اُتیسم مفید نیستند.وقتی که والدین می بینند اقوامشان شرایط آنها

را درک نمی کنند، کلافه می شوند. دوم این که بسیاری از اقوام از نظر جسمی

(فیزیکی ) قادر به کنار آمدن با افرادمبتلا به اُتیسم نیستند؛ خصوصا" اگر کودک

مبتلا را زیاد ندیده باشند، فقط می خواهند با او بازی کنند و در نتیجه او را به هم

می ریزند.

متأسفانه گاهی اوقات به نظر می رسد که تشخیص یک اختلال طیف اُتیسم، این

خواسته ها را پیش می کشد. در حقیقت از طریق درک کردن، تجربه اندوختن و

پذیرفتن، خیلی ها یاد می گیرند که چگونه با کودک مبتلا ارتباط برقرار کنند،

تفاوتهای او را درک کنند، نقاط  قوت او و استعدادهای او را گرامی بدارند، و

به شرایط منحصر به فردی که از بابت داشتن یک فرزند اُتیسمی دچار آن هستند

بصیرت پیدا می کنند و درمی یابند که عشق ورزیدن به کودک اُتیسمی یا به هم

ریختن او مثل هر کودک دیگری در خانواده آسان است.

                                                           دکتر احمد شهیدزاده