موضوعات مربوط به خواهران و برادران

داشتن یک کودک مبتلا به اُتیسم الزامات غیر معمولی را برای والدین به

صورت فردی ودر کل برای خانواده ایجاد می کند.اولین این الزامات، نداشتن

وقت کافی در طول شبانه روز برای انجام دادن تمام آنچه که هر کدام از

اعضای خانواده می خواهد است.مدت زمانی که برای رفع نیازهای یک فرد

اُتیسمی لازم است، باعث می شود که والدین وقت ناچیزی را برای سایر

کودکانشان داشته باشند. بسیاری از والدین می گویند که هر چه بیشتر برای

کودک مبتلا به اُتیسم خود تلاش می کنند، همیشه باید با این مسئله درگیر باشند 

که چه طور باید به احتیاجات خانواده خود پاسخ بدهند.ایشان می گویند گر چه

زندگی خودشان به عنوان یک شخص ادامه دارد و یک زوج به این نتیجه می

رسند که باید برای کودک مبتلا به اُتیسمشان از خود گذشتگی نشان دهند، تعداد

اندکی از والدین تمایل دارند که نیازهای کودک مبتلا به اُتیسم را مشابه دیگر

کودکانشان برآورده سازند. در نتیجه، یک تنش مداوم بین نیازهای کودک مبتلا

به اُتیسم وکودکان دیگر وجود دارد.

در این بخش به والدین پیشنهادهایی در خصوص راههای کمک به دیگرکودکان

خانواده ارائه می شود، تا بتوانند به نحو مؤدبانه و مؤثر، با تجربه داشتن یک

برادر یا خواهر مبتلا به اُتیسم سازش پیدا کنند.

تحقیقات نشان داده اند که اکثر خواهرها و برادران کودکان مبتلا به اُتیسم به

خوبی با تجربیات خود کنار می آیند؛ ولی این مطلب به این معنی نیست که آنها

در آموختن این که چگونه با کودکی که اُتیسم دارد کنار بیایند دچار مشکل نمی

شوند.

الزامات خاصی در مورد همشیره ها ( خواهر و برادرها ) هم وجود دارد؛ و

یاد گرفتن این که چگونه  می توان نیازهای همشیره ها را برطرف نمود،

کودکی آنها را راحت تر می کند و مهارتهایی را به آنها می آموزد که آنها را

به افراد بالغ تواناتر و انعطاف پذیرتری تبدیل می کند. مهم ترین آموزگاران

این مهارت های سازشی، مادر و پدر کودک هستند.جایزه هایی که شما در

کودکی به نوباوگان خود می دهید، بلافاصله بر آنها تأثیر می گذارد و این اثر

در تمام طول سالهای آینده ادامه پیدا می کند.

منابع استرس برای خواهر و برادرها

منابعی از استرس به صورت بالقوه برای همشیره ها وجود دارد. همه همشیره

ها این مسائل را تجربه نمی کنند، ولی باید از موارد زیر آگاه باشید:

* خجالت کشیدن در میان هم سن و سالان

* حسادت در خصوص مقدار وقتی که والدین با خواهر / برادر او می گذرانند

* احساس درماندگی از این که نمی توانند پاسخی از خواهر / برادر خود

  دریافت کنند یا با او بازی کنند

* مورد هدف رفتارهای تهاجمی قرار گرفتن

* تلاش کردن در جهت مخفی کردن نقایص خواهر / برادر خود

* نگرانی در خصوص استرس و غم و غصه والدین

* نگرانی در مورد نقش آینده خود در ارائه مراقبت به کودک مبتلا

بسیاری از پیشنهادهایی که در این مطلب ارائه می شوند نکاتی هستند که

والدین می توانند در خانواده ها انجام دهند تا به فرزند خود کمک کنند که بفهمد

اُتیسم در کل چه جیزی است، تا فعل و انفعالات خود را در بین کودکان در

خانواده بهتر کند، وتا این که اطمینان پیدا کند که خواهر و برادرهای او با این

احساس بزرگ می شوند که از عشق و توجهی که همه ما به آن نیاز داریم

بهره مند می شوند

 توضیح دادن اُتیسم برای فرزندان 

حس مشترکی به همه ما می گوید  کودکان نیاز دارند بفهمند که اُتیسم در کل

چیست، و تحقیقات انجام شده نیز از این ایده حمایت می کنند. مسئله مهم این

است که کودکان شما در مورد اُتیسم  اطلاع پیدا کنند، واین که اطلاعاتی که

شما به آنها می دهید برای سن وسالشان مناسب باشد.

فرزندان از همان ابتدای کودکی نیازبه توضیحاتی دارند که به آنها کمک کند تا

رفتارهایی که باعث نگرانی شان می شود را درک کنند.برای کودکان در سنین

پیش از مدرسه می شود با جمله ای به این سادگی این کار را انجام داد: «

برادرت نمی داند چه طور حرف بزند » ،در حالی که برای نوجوانان ممکن

است لازم باشد در مورد ژنتیک احتمالی اُتیسم صحبت شود.

باید یادآوری شود  نکته کلیدی این است  که اطلاعاتی را که به کودک خود

می دهید بر حسب سن و درک او تنظیم کنید. به عنوان مثال، کودکان کم سن

وسال بیشتر نگران رفتارهای غیر معمولی هستند که آنها را می ترساند یا گیج

می کند. یک کودک بزرگ تر نگرانی هایی دارد که ماهیت بین فردی بیشتری

دارند، مثل این که چه طور اُتیسم را برای دوستان خود توضیح دهد.در مورد

نوجوانان، نگرانی ها به این سمت سوق داده می شوند که نیازهای همشیره

مبتلا به اُتیسم آنها چقدر متنوع وزیاد است، و نقش آنها در مراقبت از او در

آینده چیست.هر سنی الزامات خود را دارد و وظیفه شما این است که با دقت به

ناراحتی های  کودک خود که به طور ناگهانی بیان می کند گوش بدهید.

یک کلید دیگر موفقیت این است که به یاد داشته باشید در حین بزرگ شدن

فرزندانتان باید دوباره و دوباره با آنها در مورد اُتیسم صحبت کنید. کودکان کم

سن وسال گاهی اصطلاحاتی را به کار می برند که از ما شنیده اند، ولی تا

زمانی که بزرگتر نشوند معنای آنها را نمی فهمند. هرگز توسط واژه هایی که

یک کودک کم سن وسال به کار می برد، مثل «اُتیسم» یا «مجازات » گمراه

نشوید؛ این عبارت ها برای آن طفل معنای واقعی خود را ندارند. همان طور

که از شما انتظار نمی رود برای فرزند خود تفاوت های جسمی واضح بین

دخترها و پسرها توضیح دهید و یک آموزش جنسی کامل به آنها بدهید؛ به

همین صورت، 5 تا 10 سال بعد شما باید با اصطلاحات بالغ تری برای

او توضیح دهید که اُتیسم کلا" چه چیزی است.

کمک دادن به کودک در برقراری ارتباط

به خاطر ماهیتی که اُتیسم دارد، اغلب برای یک کودک کم سن و سال دشوار

است که یک رابطه رضایت بخش را با خواهر یا برادر خود که دچار این

اختلال است برقرار کند. به عنوان مثال، تلاش های کودک شما برای بازی

کردن با خواهر/ برادرش احتمالا" با نادیده گرفتن او رد می شوند، به این

خاطر که او مهارتهای لازم برای بازی کردن را ندارد بازی سر نمی گیرد،

یا به این خاطر که ادا و اطوارهای او ترس آور هستند بازی به ناگهان قطع

می شود.اگر ما بخواهیم با کسی دوست شویم و او موقع صحبت کردن پشتش

را به ما بکند، یا حتا بدتر از آن عصبانی شود، چند نفر از ما باز هم به تلاش

خود برای دوست شدن با او ادامه می دهیم؟ تعجبی ندارد که کودکان کم سن

و سال در اثر واکنشهایی که با آنها مواجه می شوند ناامید شوند و به دنبال

همبازی های دیگر بروند.

و امّا خبر خوش این است که می توان مهارتهای ساده ای را به کودکان کم سن

و سال یاد داد که به آنها توانایی شرکت دادن برادر یا خواهرشان  در تعاملات

شادمانه را بدهد.این مهارتها شامل چیزهایی هستند مثل اطمینان دادن به کودک

از این بابت که برادر/ خواهرش به او توجه می کند؛ انجام توصیه های ساده؛

و تحسین کردن از بابت انجام دادن یک بازی خوب. در یک بررسی تحقیقاتی، 

فیلمهای ویدئویی که قبل و بعد از آموزش این مهارتها تهیه شده بودند، به نحو

کاملا" محسوس نشان دادند که بعد از آموزش، کودکان با هم بیشتر بازی می

کردند ونسبت به قبل از آموزش خوشحال تر به نظر می رسیدند.

اوقات ویژه

در عین حالی که اطمینان داریم کودک مبتلا به اُتیسم یک عضو کاملا" متحد با

خانواده است، یادآوری این نکته اهمیت دارد که سایر کودکان خانواده هم نیاز

دارندکه اوقاتشان ویژه باشد. خانواده ها اغلب از بابت اختصاص وقت جداگانه

به طور منظم به کودکانی که اُتیسم ندارند دچار درماندگی می شوند. می توان

این کار را یک روز عصر در هفته ، یا صبح های جمعه، یا حتا  چند دقیقه هر

شب موقع خواب انجام داد. اگر کودک مبتلا به اُتیسم شما  در خانه اقامت دارد،

یا دچار مشکلات شدید درمانی است، شما نه طاقت دارید و نه انرژی که به

فرزند دیگر خود دقیقا" همان قدر توجه کنید.لازم نیست که همه چیز در دوران

کودکی دقیقا" مشابه هم باشد.چیزی که اهمیت دارد، وجود فرصت برای کودک

است تا نزد والدین خود احساس ویژه بودن داشته باشد و احساس کند که در

مجموع جوّ یکسان بودن در خانه وجود دارد.

همه چیز در قالب خانواده نمی گنجد

فعالیت هایی وجود دارند که تمام اعضای خانواده باید در آن سهیم باشند، و

بعضی اوقات قضیه اینطور نیست. در عین حالی که باید برای هر کودک

اوقات برنامه ریزی شده منظمی اختصاص داده شود، به یاد داشتن این نکته

نیز اهمیت دارد که وقتی یک کودک در خانواده استحقاق بودن به عنوان کانون

توجه همه را داشته باشد، بروز بعضی از اتفاقات امکان پذیر است.کودکان می

گویند گاهی اوقات این که باید همه کار را برای خواهر یا برادر اُتیسمی خود

انجام دهند، برای آنها ناتوان کننده است. در حقیقت، گاهی اوقات درست نیست

اصرار کنید که کودک مبتلا به اُتیسم در  برنامه خاصی شرکت داده شود. به

عنوان مثال، اگر کودک مبتلا به اُتیسم شما نمی تواند برای دیدن یک نمایش در

مدرسه سر جایش بنشیند، بهتر است زمانی که کودک دیگر شما در حال اجرای

نمایش است، او در خانه بماند.