استرس وارده بر خانواده های کودکان مبتلا به اُتیسم و راههای کاهش دادن آن توضیحات اولیه استرس چیزی است که هر پدر و مادری با آن کاملا" آشناست.استرس جسمی از بابت ایاب و ذهاب کودک، آماده کردن غذای او، استحمام و شست و شوی کودک، انجام کارهای خانه، خرید کردن، وامثال اینها وجود دارد. این استرسها با استرسهای روانی مثل کشمکشهای والدین با کودک، نداشتن وقت کافی برای انجام دادن کامل مسئولیتها، ونگرانی در مورد وضعیت سلامت کودک تشدید می شوند. منابع استرس برای والدین الف- کمبودها و رفتارهای اُتیسمی تحقیقات نشان داده اند که والدین کودکان مبتلا به اُتیسم نسبت به والدین کودکان کودکان دچار نقیصه های عقلانی و سندرم داون استرس بیشتری را تحمل می کنند. افراد مبتلا به اتیسم ممکنست نیازها ویا درخواست های ابتدایی خود را به شیوه ای که ما انتظار داریم بیان نکنند. بنابراین، والدین باید با روش حدس و گمان کار را پیش ببرند. آیا کودک به این خاطر گریه می کند که تشنه است، گرسنه است، یا مریض شده است؟ موقعی که والدین نمی توانند نیازهای کودک خود را تعیین کنند،هم والدین وهم کودک مستأصل می شوند.درماندگی کودک می تواند باعث بروز رفتارهای تهاجمی یا خودآزاری شود، که برای سلامتی خود او و سایر افراد خانواده ( مثل خواهر و برادرها ) تهدید کننده است. رفتارهای تکراری و وسواسی کودک والدین را نگران می کنند، زیرا عجیب و غریب هستند و با عملکرد و یادگیری کودک تداخل دارند. در صورتی که کودکی دچار نقص در مهارتهای اجتماعی باشد، مثل انجام ندادن بازی متناسب،این می تواند باعث زیادتر شدن استرس وارده بر خانواده شود. افرادی که دارای مهارتهای مناسب جهت آسودگی خاطر نباشند، اغلب نیاز به سازمان دادن مداوم وقت خود دارند، و این کاری است که حصول آن در محیط خانه مقدور نیست. درنهایت، بسیاری از خانواده ها با چالشهای اضافی خواباندن کودک در طول شب یا تهیه انواع بیشتری از غذاها درگیری پیدا می کنند. همه این مسائل و رفتارها از نظر جسمی برای خانواده ها مستأصل کننده اند و از نظر عاطفی تحلیل برنده هستند.برای خانواده کودکان روی طیف اتیسم،این می تواند یک چالش خاص باشد. به علت ناتوانی کودک در نشستن برای مدت طولانی، ممکنست برنامه ریزی برای وقت غذاها ناموفق شود.خواب دشوار می تواند باعث اختلا ل در اقدامات معمول هنگام خواب شود. رفتارهای ناسازگار می توانند باعث جلوگیری خانواده از همراهی با هم در رسیدگی به مسائل شوند.به عنوان مثال، موقعی که پدر خانواده سایر بچه ها را به سینما می برد، مادر خانواده ممکنست مجبور شود در خانه بماند. ناتوانی در انجام کارها به صورت همراه با هم در خانواده می تواند ارتباط زناشویی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، همسران معمولا" نمی توانند وقتشان را تنها بگذرانند، زیرا با تقاضاهای زیاده از حد به عنوان پدر یا مادر مواجه هستند و مستخدمان صلاحیت دار برای مراقبت از کودک در غیاب آنها وجود ندارد. ب-واکنشهای جامعه و احساس انزوا بیرون آوردن یک کودک مبتلا به اُتیسم از خانه و وارد کردن او به جامعه می تواند منبعی از استرس برای والدین باشد.افراد جامعه ممکنست شروع به اظهار نظر کنند یا نتوانند هر گونه رویداد ناخوشایند یا رفتار نامناسبی را که بروز می کند درک کنند.در نتیجه این تجربیات، خانواده ها اغلب احساس ناراحتی می کنند که کودکشان را به خانه اقوام یا دوستان ببرند.این مسئله باعث می شود که گذراندن ایام تعطیلات به طور خاص برای این خانواده ها دشوار شود. والدین کودکان روی طیف اُتیسم با احساس این که کودکانشان نمی توانند اجتماعی شوند یا با دیگران ارتباط برقرار کنند، ممکنست دچار احساس انزوا از دوستان، اقوام، و جامعه شوند. ج- نگرانیها در مورد مراقبتهای آینده یکی از مهم ترین منابع استرس، نگرانی در مورد آینده مراقبت از کودک است. والدین می دانند که کودک خود را تحت مراقبت فوق العاده قرار داده اند؛ آنها این را می دانند که هیچکس مثل خودشان از کودکشان مراقبت نخواهد کرد. گرچه والدین تلاش می کنند تا در مورد آینده فکر نکنند،این افکار و نگرانیها دائما" وجود دارند. د- مخارج داشتن یک کودک مبتلا به اُتیسم می تواند برای تأمین مخارجی مثل هزینه بررسی ها، برنامه های داخل خانه، و درمانهای مختلف،دارایی یک خانواده را به انتها برساند. نیازهای مراقبتی یک کودک مبتلا به اُتیسم ممکنست باعث شود که یکی از والدین شغل خود را رها کند، در حالی که فشار مخارج در اثر وجود تنها یک درآمد برای تأمین نیازهای خانواده شدیدتر می شود. ه- احساس اندوه والدین کودکان مبتلا به اُتیسم اندوهناک نداشتن طفل معمولی ای هستند که انتظار داشتنش را می کشیدند. علاوه بر این، والدین اندوهناک از دست دادن زندگیی هستند که برای خود و خانواده شان توقع داشتند.احساس اندوهی که والدین تجربه می کنند، به علت ماهیت مداوم آن می تواند یک منبع اضافی از استرس باشد. تئوریهای کنونی در مورد سوگ ( اندوه ) این مسئله را مطرح می کنند که والدین کودکان مبتلا به ناتوانیهای تکاملی در اثر حوادث مختلف شروع کننده (مثل سالگرد تولد، ایام تعطیلات، مراقبت تمام نشدنی ) در طول زندگی خود حملات متعددی از اندوه را تجربه می کنند. تجربه کردن " غم مداوم " یک استرس روانشناختی است که می تواند ناتوان کننده، گیج کننده، و افسردگی آور باشد. دکتر احمد شهیدزاده