یک اسکن مغزی سریع می تواند با ?? درصد دقت ، ابتلای فرد بزرگسال به بیماری اوتیسم را تشخیص دهد

پژوهشگران علوم پزشکی شیوه نوینی ابداع کرده اند که می تواند بیماری اوتیسم (Autism) در بزرگسالان را ظرف فقط ?? دقیقه تشخیص دهد.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، تا کنون تشخیص اوتیسم براساس توضیحات شخصی که دوستان و خویشاوندان فرد مبتلا در اختیار پزشکان قرار داده می شد، صورت می گرفت.
اکنون گروهی از پژوهشگران دانشگاه کینگ لندن، اسکن مغزی سریعی ارائه کرده اند که می تواند با ?? درصد دقت، ابتلای فرد بزرگسال به بیماری اوتیسم را تشخیص دهد.
در حقیقت به گفته این دانشمندان این یافته مهمی است که محققان امیدوارند در آینده به غربالگری برای اوتیسم در کودکان منجر شود.
محققان دانشگاه کینگ از اسکن ام آ‌ر آی برای تصویر برداری از ماده خاکستری مغز استفاده کردند.
سپس یک شیوه تصویر برداری جداگانه برای تبدیل این تصاویر اسکن شده به تصاویر سه بعدی بکار گرفته شد تا الگوریتم های رایانه ای ساختار، شکل و ضخامت این ماده را ارزیابی کنند.
این اندازه گیری های پیچیده توانست اختلال طیف اوتیسم را نشان دهد. با توسعه این فرایند، رایانه توانست به سرعت نشانگرهای زیست شناختی را برای ارزیابی اینکه آیا فردی اختلال طیف اوتیسم دارد یا خیر نشان دهد.
درخودماندگی یا اوتیسم (Autism) نوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیر طبیعی مشخص می‌شود.
علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علت اصلی آن ناشناخته‌است. این اختلال در پسران شایع تر از دختران است.
وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد.
کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد.
در بعضی موارد رفتارهای خود آزاری و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول مشاهده شود. هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.

اوتیسم یا درخودماندگی یک ناتوانی پیچیده رشدی است که معمولا در سه سال اول زندگی ظاهر می‌شود.
این عارضه نتیجه اختلالی عصب‌شناختی است که بر کارکرد طبیعی مغز تاثیر می‌گذارد و رشد آن را در نواحی مربوط به ارتباط و تعامل اجتماعی دچار اشکال می‌کند.
علائم و نشانه‌های اصلی اوتیسم شامل اختلال در ارتباط و مراودات اجتماعی و رفتارهای تکراری است.
کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلاتی در صحبت‌کردن با دیگران داشته باشند یا هنگامی که با آنها صحبت می‌کنید به چشم‌های شما نگاه نکنند.
کودکان مبتلا پیش از آنکه بتوانند توجه خود را به کاری جلب کنند، ممکن است مجبور باشند برای مثال مدادهای‌شان را ردیف کنند یا جمله مشابهی را بارها و بارها تکرار کنند تا خودشان را آرام کنند.
به طور کلی افرادی که مبتلا به اوتیسم در سه زمینه “مراوده اجتماعی” (دشواری در ایجاد روابط اجتماعی: منزوی از دیگران و یا بی تفاوت نسبت به آنان بودن)، “ارتباط اجتماعی” (دشواری در ابجاد ارتباط لفظی و غیر لفظی: درک نکردن کامل مفهوم حرکات و اشارات، حالات صورت و لحن صحبت دیگران) و “تخیل” (دشواری در یادگیری بازی هایی که چند نفر در آنها درگیر هستند و یا باید از قدرت تخیل برای فهم آنها استفاده کرد ) دچار اشکال هستند.
رفتار تکراری و مقاومت در مقابل تغییر روال کار و زندگی نیز جزو خصوصیات فرد اوتیستی است.
از آنجایی که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است علائم و خصوصیات گوناگونی را از خود نشان دهند، اوتیسم در واقع شامل “طیفی” از اختلالات است.