از جهان که بگذریم، در کشور هم که هیچ اما در شهر خودم چند نفر صدای شکستن مرا شنیده اند، چند نفر می دانند که چشمه ی اشک مادرم دیگر خشک شده و شانه های پدرم زیر بار گران دردی خمیده است؟...

 

در این دهکده ی جهانی 7 سال است که دوم آوریل(مصادف با سیزده فروردین ماه) به عنوان روز جهانی اتیسم و آگاه سازی برای آن نام گذاری شده است اما هنوز در کشور ما کاری که درخور و شایان ذکر باشد برای این روز انجام نگرفته است. نمی دانیم از خوش شانسی است یا بد شانسی که این روز در کشور ما یک روز تعطیل با یک مناسبت چند هزار ساله به نام روز طبیعت است، هرسال کوشیده ایم این تقارن و همزمانی را به فال نیک بگیریم اما هرگز از آن طرفی نبسته ایم.

 

انگار وقتی چیزی سرجای خودش نباشد آن رسالتی را که دارد، خوب به سرانجام نمی رساند. اما یادمان باشد همان طور که روز طبیعت را ارج می نهیم همان طور که سایر مسائل جامعه در سایه ی یک روز تعطیل گم نمی شوند، روز جهانی اتیسم هم در حاشیه ی روز طبیعت باقی نماند. یادمان باشد غافل نشویم از این که در همه ی دنیا و حتی همین کشورهای حوزه ی خلیج فارس برنامه های جامع و کاملی را در روز جهانی اتیسم یا هفته ی متعاقب آن برگزار می کنند و این ایام را برای برگزاری سمینارها و همایش های مربوط به اتیسم و اطلاع رسانی و آگاه سازی جامعه اختصاص داده اند. غافل نشویم که زمان به سرعت در حال سپری شدن است. زمان منتظر ما نمی ماند و تا به خود بیاییم لحظه ها را از دست رفته می یابیم. هر سال که می گذرد بر تعداد کودکان اتیستیک شهر و کشورمان افزوده می شود و ما هنوز اندر خم یک کوچه مانده ایم.

 

باید بدانیم که در جای جای کشورمان کودکان و نوجوانان بسیاری هستند که به علت ابتلا به اختلال اتیسم نیازمند تشخیص، آموزش و درمان می باشند. هنوز والدین بسیاری هستند که به علت ناآگاهی از اتیسم و درمان های مورد نیاز بی راهه می پویند و لحظات حساس و سرنوشت سازی را از دست می دهند. طبق آخرین پژوهش های انجام گرفته کودکان مبتلا به اختلال اتیسم در وهله ی اول نیاز به مداخلات رفتاری و آموزشی زود هنگام و برنامه ریزی شده دارند. یک برنامه آموزشی جامع می تواند بسیاری از مشکلات این کودکان را حل کرده و آن ها را به آغوش جامعه بازگرداند. آموزش در زمان مناسب(6 سال اول زندگی) می تواند کودکی مطرود و منزوی را به سوی تعاملات مثبت و سازنده سوق داده و از بار رنج ها و مصائب بی شمار خانواده ی او بکاهد و نیز ما را به آینده این کودکان امیدوارتر سازد.

 

جا دارد که در این روزها صمیمانه تقدیر و تشکر کنیم از تمام عزیزان و دلسوزانی که با تمام محدودیت ها و کاستی ها و مشکلاتی که در زمینه ی کار با کودکان اتیستیک وجود دارد، رسالت خود را فراموش نکرده و با تحقیقات علمی و پژوهشی و ترجمه کتاب و مقاله و تهیه ی برنامه های مورد نیاز این افراد گام های موثری در پیشبرد اهداف جامعه ی اتیسم کشور برداشته و در راه ارتقا و اعتلای این کودکان و بهروزی و بهزیستی آنان تلاش می کنند. با آرزوی موفقیت های هر چه بیشتر برای کودکان و نوجوانان و همه افراد مبتلا به اتیسم در کشور عزیزمان.

نقل از ایران اتیسم