قدرت آموختن در تمام کودکان وجود دارد کودک می تواند از دیگران و با دیگران بر اثر نگاه کردن، مقایسه کردن و تقلید کردن بیاموزد. مقایسه قدرت کودک با دیگران نشانه اعتماد به قدرت خود می باشد و رقابت نیز می تواند در آموزش موثر باشد. هم سالان کودک بر آموزش، تربیت و آموختن کودک موثرند. ورزش یکی از راه های آموختن است. ورزش می تواند آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان را افزایش داده و هم چنین کسب مهارت، موفقیت، اعتماد به نفس و روابط اجتماعی آن ها را نیز افزایش دهد. ورزش های منظم باعث بهبود رشد در کودکان می شود چرا که از طرفی فعالیت فیزیکی باعث کاهش گلوکز و در نتیجه ترشح هورمون رشد شده از طرف دیگر باعث منظم شدن و افزایش خواب و تغذیه کودک می شود که خود دو عامل مهم در رشد کودکان است. فعالیت های منظم باعث افزایش تراکم استخوانی (BMD) و کاهش پوکی استخوان و دردهای مفاصل در بزرگسالی می شود. ولی آن چه در ورزش کردن باید مورد توجه قرار داد مشورت با متخصصان طب فیزیکی و ورزش است چرا که گاهی انتخاب غلط در ورزش مضرات جبران ناپذیری را ایجاد می کند به خصوص برای کودک. از جمله نکاتی که در انتخاب ورزش برای کودکان باید رعایت کرد موارد زیر می باشد کودکان قبل از سن 8 تا 10 سالگی نباید در ورزش های رقابتی سازمان یافته که در آن امتیاز محاسبه می شود و به خصوص بزرگسالان در اجرای آن نقش دارند شرکت کنند چرا که فشار روانی در زمان مسابقه هم چنین یاس از باخت و تمرینات زیاد تاثیرات ناگواری بر آنان می گذارد و می تواند باعث کنار گذاشتن دایمی ورزش شود. زیر 8سال باید در بازی کشف و یادگیری مهارت ها از طریق پرتاب کردن، ضربه زدن به توپ، بالا و پایین پریدن، دویدن و شنا کردن در حد معتدل شرکت کنند کاملاً آزادانه رفتار کنند و این مهارت ها را به شادی بخش ترین روش بیاموزند. 8تا10سال در این سن کودکان بسته به میزان رشد خود می توانند در مسابقات سازمان یافته مانند مسابقات داخلی در مدارس شرکت کنند ولی برای کنار آمدن با ناامیدی و شکست نیاز به کمک دارند. 10تا12 سال کودکان در این سن می توانند از رقابت ورزشی لذت ببرند و هم چنان به آموختن مهارت های تازه بپردازند. ورزش برای نوجوانان تخصصی تر می شود ولی دراین دوران نیز چون رشد آنان هنوز کامل نشده بهتر است از ورزش های تخصصی سنگین مثل کشتی و وزنه برداری جلوگیری شود. تاثیر ورزش در کودکان اوتیستیک با وجود موفقیت های نسبی در درمان های استاندارد ASD(اختلال طیف اوتیسم) در دو دهه گذشته اهمیت تاثیر ورزش افزایش یافته است. تحقیقات نظام مند در این زمینه هنوز هم کم و فقط در گروه های شرکت کننده کوچک است. تصور کلی که از نتایج موجود تا سال 1998 پدید آمده نشان می دهد تمرینات بدنی نه تنها باعث بهبود وضعیت جسمی می شود بلکه رفتارهای ناسازگارانه اوتیسم را نیز کاهش می دهد. مقایسه بین کودکان معمولی با کودکان اوتیستیک نشان می دهد کودکان اوتیستیک فعالیت کمتری نشان می دهند و هم چنین این افراد بیشتر در معرض خطر هستند چرا که سبک زندگی بی حرکت دارند که خطرات ناشی از بیماری های قلبی، دیابت و چاقی را افزایش می دهد. از آن جا که ورزش علمی ثابت کرده که در جمعیت عادی وسیله ای موثر برای جلوگیری از این مشکلات است، این احتمال وجود دارد که در جمعیت اوتیسم ASDنیز موثر باشد. تحقیقات نشان می دهد تمرینات فیزیکی باعث بهبود مهارت های اجتماعی، مهارت های ارتباطی و مهارت های حرکتی می شود هم چنین باعث کاهش رفتارهای کلیشه ای کودکان اوتیسم و رفتارهای خود تحریکی آن ها نیز می گردد. درمجموع غربالگری جهانی از متون مربوطه نشان می دهد تمرینات فیزیکی یک رویکرد معقول است که به انواع مشکلات مرتبط با ASD می پردازد. اما متاسفانه هنوز مطالعات و تحقیقات زیادی صورت نگرفته تا بتواند ما را دریافتن نوع ورزش و مداخلات تمرینی که در درمان ASD مفیدتر باشد هدایت کند. تحقیقات که تا به امروز صورت گرفته بیشتر به صورت انفرادی یا در گروه های کوچک بوده مثل (شنا و پیاده روی) و در زمینه ورزش هایی که به معنای واقعی گروهی باشد(مثل فوتبال) صورت نگرفته است. در ضمن لازمه شرکت افراد اوتیستیک در برنامه های ورزشی بهبود مهارت های حرکتی آن ها می باشد، ولی آن چه روشن است این است که فعالیت های ورزشی یکی از موثرترین راه ها برای غلبه بر ناتوانی می باشد