تاریخ : پنج شنبه 91/10/14 | 3:59 عصر | نویسنده : دیدن صفحه اصلی وبلاگ
بازی قسمت عمده ای از سرگرمی کودکان است، بازی و مهارت های اجتماعی درکودکان اوتیسم به هم وابسته اند. کودک در طول بازی مهارت های مختلفی را یاد می گیرد. کودک همیشه فضایی را برای بازی کردن پیدا می کند و بازی هایی را به رسمیت می شناسد که برای او سرگرم کننده باشد، این راهی برای ابراز وجود است. وقتی بچّه ها با هم بازی می کنند به طورطبیعی خود را آماده می کنند تا با مشارکت در یک رابطه دوطرفه نظرات و اندیشه ها را به یکدیگر انتقال دهند.
در ادامه مطالب بیشتری در ارتباط با این مقاله خواهید خواند
اوتیسم، بازی و مهارت های اجتماعی
بازی قسمت عمده ای از سرگرمی کودکان است، بازی ومهارت های اجتماعی درکودکان اوتیسم به هم وابسته اند. کودک در طول بازی مهارت های مختلفی را یاد می گیرد. کودک همیشه فضایی را برای بازی کردن پیدا می کند و بازی هایی را به رسمیت می شناسد که برای او سرگرم کننده باشد، این راهی برای ابراز وجود است. وقتی بچّه ها با هم بازی می کنند به طور طبیعی خود را آماده می کنند تا با مشارکت در یک رابطه دوطرفه نظرات و اندیشه ها را به یکدیگر انتقال دهند. به این معنی که آن ها در زندگی تمرین گوش دادن را خیلی زود تر انجام می دهند: فعّالیّت هایی از قبیل منتظرماندن و عکس العمل نشان دادن به سیگنال های متفاوت که همه ی این ها در تعاملات اجتماعی اجرا می شود. آنان پایه ی قوانین اجتماعی را در محیط طبیعی یاد می گیرند.
روابط احساسی کودکان در طول بازی تاحدودی شکل می گیرد و هر کدام از کارهای یکدیگر تقلید می کنند. بازی فعّالیّتی پر تحرک و لذّت بخش است که می تواند شادی، شور و شوق، هیجان، برآشفتگی و خطراتی را در برگیرد.
گروهی از کودکان به دلایل مختلف نمی توانند به طور طبیعی درست بازی کنند (مثل کودکان اوتیسم) کودکان اوتیسم درتعامل اجتماعی با دیگران مشکل دارند و اغلب به نظر می رسد آن ها نمی توانند بازی با دیگران را یاد بگیرند.
یک روش برای کودکان اوتیسم این است که با همسالان خودشان بازی کنند، اگرچه آن کودکان، اوتیسم یا بچّه های دارای مشکلات یادگیری و یا خواهر یا برادرانشان باشند. مواردی وجود دارد که نشان می دهد چگونه محیطی را برای بازی بسازیم که با دقّت سازمان دهی شود و از راهنمایی ها و اشارات دیداری استفاده کنیم تا بچّه ها بتوانند طوری با هم بازی کنند که باعث پیشرفت آگاهی های اجتماعی شان شود. هدف این است که محیطی را برای کودکان فراهم کنیم که درآن دستورالعمل های مشترک و مسائل شناختی را تقسیم کنند به طوری که با یکدیگر آن تکلیف را انجام دهند و به طورمشترک برروی آن توجّه و تمرکز داشته باشند. چون مفاهیم اجتماعی صوری و انتزاعی می باشند، یاد دادن این مفاهیم مشکل می باشد. در شروع آموزش این مفاهیم، برای مشارکت بچّه ها در این تجربیات باید محرکات دیداری و عینی باشند. ابتدا ما برای بخشی از بازی ها در کنار کودکان اوتیسم بودیم ولی سرانجام متوجّه شدیم حضور ما در آنجا بسیار مزاحم است. بنابراین تشخیص دادیم تا به صورت غیر مستقیم و از فضای دیگر کودکان را مشاهده کنیم. در بازی های ساده و واضح دیداری بچّه ها نیازی به آموزش ویژه ندارند. البته در موارد استثنایی می توانیم بازی ها را به صورت انفرادی آموزش دهیم یا آن ها را در گروه شرکت دهیم تا یاد بگیرند چگونه با یکدیگر بازی کنند.
این ضبط کردن بازی بچّه ها روی نوار ویدیوئی ایده خوبی است به طوری که دیدن موفّقیّت ها و شکست هایشان مدنظر نباشد ولی آن چیزی که بچّه ها فکر می کنند سرگرم کننده است را تشخیص دهیم. (آن ها ممکن است چیزهایی باشد که با تصوّرات ما کاملاً متفاوت اند) یک گروه بازی می تواند شامل دو تا شش نفر از بچّه ها باشد. افراد این گروه ها بر طبق معیارهای مختلفی از قبیل خلق و خو، سطح رشد اجتماعی، شخصیّت و علایق انتخاب می شوند.
رویکردهای آموزشی برای بازی:
تعاملات اجتماعی
برای بسیاری از مردم مراحل اجتماعی شدن به آسانی درک می شود و کاملاً طبیعی است. ما به خوبی می توانیم احساسات و منظور دیگران را درک کنیم و اطّلاعات زیادی را فقط با نگاه کردن به مردم دریافت کنیم. ما به طور غریزی سعی می کنیم بهترین محیط را برای موفّقیّت در تعاملات اجتماعی به وجود آوریم. به طوری که این محیط به بچّه ها کمک کند تا کارهایی را که با یکدیگر انجام می دهند درک کنند و توقّعاتی را که در تعاملاتشان از یکدیگر دارند، حمایت کنند.
تصویرسازی
استفاده از راهنمایی های دیداری درک کودکان را بهبود می بخشد و به آن ها استقلال می دهد. برای توضیح بیشتر موقعیّت می توانیم از تصویرسازی استفاده کنیم. به این ترتیب که اشیاء و تصاویر را به عنوان راهنمای دیداری به کار ببریم. بچّه های اوتیسم در تغییر حرکاتشان متناسب با موقعیّت تازه مشکل دارند و خلق روش ها و اجرای کار در خلال فعّالیّت ها برایشان دشوار است و اعمال آن ها اغلب تصادفی و خارج از برنامه به نظر می رسد. همچنین آن ها در درک معنی موقعیّت ها دچارمشکل می شوند.
تصویرسازی همانند عصای سفید برای نابینایان یک ابزارحمایتی برای افراد اوتیسم است. آن ها اغلب از حس بینائی شان به خوبی استفاده می کنند. تصویرسازی در هنگام بازی بچّه ها را مقیّد می کند تا قسمتی از تعاملات اجتماعی را بدون حمایت و نظارت بدست آورند. هم چنین اطّلاعاتی که به وسیله ی تصویرسازی تعبیر می شود برای بسیاری از بچّه ها بیشتر از اطلاعات شنیداری قابل درک است.
سازمان دهی بازی ها:
بچّه های اوتیسم نمی توانند به فعّالیّت هایی که با دیگران انجام می دهند توجّه کنند و اغلب به وسیله ی محرکات درونی و بیرونی منحرف می شوند یا به جزئیاتی که از نظرما نامربوط است توجّه می کنند. اغلب آن ها نظرات و معیارهای خاصی دارند که تعاملات شان باید در مورد آن باشد، امّا آن ها هرگز نمی توانند درمورد این عقاید و تصوّرات با دیگران گفتگو کنند. همه ی این ها مسائل برای مشارکت آن ها در گفتگو با دیگران مشکلاتی ایجاد می کند.
در شروع کار، بحث ها معمولی و مورد نیاز است تا این که تعاملات بچّه ها موفّقیّت آمیز بشود.
مشخص کردن محدوده ی بازی:
اکنون به شرح این موضوع می پردازیم که چگونه برای کمک به درک بحث های عمومی توسط کودکان اوتیسم محدوده ی بازی را مشخص کنیم.
بچّه های بدون نیازهای خاص (نرمال) می توانند درهرجایی بازی کنند. آن ها یک فضای فیزیکی را جهت اجرای بازی انتخاب می کنند و در آن جا کنار یکدیگر قرار می گیرند. آن ها به ندرت در تمرکز عمومی مشکل پیدا می کنند. امّا برای بچّه های اوتیسم لازم است پیشاپیش محیطی را ایجاد کنیم که راهنمایی های دیداری دارد و از بچّه ها بخواهیم در آنجا بازی کنند. هم چنین مشخص کردن محدوده ی بازی می تواند برای به حداقل رساندن ریسک آشفتگی توسط محرکهای بیرونی کمک کند.
استفاده از یک میز با چند صندلی راه خوبی است که به طور طبیعی فضایی را که بازی در آن اجرا می شود مشخّص کند. صندلی ها نیز مکان را برای هر شرکت کننده تعیین می کنند و بچّه ها می توانند فضای بازی و یکدیگر را مشاهده کنند. به وسیله ی این روش آن ها بهتر می توانند به فعّالیّت های مشترک شان توجّه کنند.
بازی هایی که خودشان جایی برای اجرا دارند می توانند بدون مشخص کردن جا (مکان) در جاهای مختلف دیگر اجرا شوند از قبیل روی یک حصیر یا فرش، درکتابخانه و...
چگونه بچّه ها را در بازی شرکت دهیم؟
مهم ترین شرط برای بازی با بچّه های دیگر این است که شما برای آن چه که می خواهید با هم انجام دهید توافق داشته باشید. برای بچّه های نرمال (بدون نیازهای خاص) مطرح کردن بازی هایی که می توانند با توافق متقابل اجرا کنند زیرا آنها معمولاً می توانند تا حدودی نقطه ی اشتراکشان را پیدا کنند
بچّه های اوتیسم تجربیات زیادی از بازی با بچّه های دیگر ندارند بنابراین به تنهایی با خودشان بازی می کنند و تصور می کنند که تعاملاتشان باید در این حد باشد. قسمت مهم کار ایجاد یک دستور جلسه عمومی است تا یک بازی را طراحی کنیم و تا جایی که می توانیم آن را توسعه دهیم. مجسم سازی کنیم که بچّه ها دقیقاً بدانند چه کارهایی با یکدیگر انجام دهند و چه مدت زمانی در کنار هم باشند. در ابتدا ممکن است فعّالیّت هایی که بچّه ها با هم انجام می دهند ساده باشد، پس از آن شما می توانید فعّالیّت های ساده دیگری را به آن اضافه کنید. تعاملات بچّه ها با یکدیگر در بازی ها باید بیشتر از تکالیفی که انجام می دهند، باشد. بنابراین این نکته مهمّ است که آن ها به جای اینکه همه ی انرژی شان را برای درک کردن و اجرای فعّالیّت هایشان به کار ببرند، روی تعاملاتی که با یک دیگر انجام می دهند تمرکز کنند.
از نظراجتماعی اجرای بازی ها به نوبه ی خود چالش انگیز است بنابراین سعی کنید محتوای بازی ها را ساده و جذاب کنید.
تهیّه ی فهرستی از بازی های عمومی که محتوا و دستورات آن به صورت واضح و عینی است راه ساده ای برای طراحی فعّالیّت ها می باشد. به نظر می رسد اگر محتوای بازی ها ترکیباتی از چند بازی کوچک و کوتاه باشد بهتر از بازی ها ی پیچیده و طولانی است و با تغییر جهت به سمت بازی های مختلف می تواند محرکی باشد تا کودکان را برای بازی های طولانی آماده کند.
اقتباس:ایران اتیسم
.: Weblog Themes By Pichak :.
