تاریخ : دوشنبه 91/7/3 | 3:17 عصر | نویسنده : دیدن صفحه اصلی وبلاگ
دکتر تمپل گراندین
تمپل گراندین در سال 1947 در آمریکا متولد شد. او یک پزشک در زمینه علوم جانوری، پروفسوری در دانشگاه ایالت کالارادو، عضو مرکز اطلاعات و تحقیقات اوتیسم و مهمترین نویسنده و مشاور برای رفتار حیوانات اهلی می باشد. گراندین به خاطر کارهایش در حمایت از اوتیسم بسیار معروف شده است او همچنین مخترع Sqeeze machine (ماشین فشار) است. این دستگاه برای آرام کردن افرادی که حس هایشان تند است طراحی شده است.
زندگی گذشته و آموزش
گراندین در بوستون ماساچوست بدنیا آمد. او در سال 1950 تشخیص اوتیسم گرفت. او در سن دو سالگی آسیب مغزی تشخیص داده شده بود. مادر گراندین با پزشکی صحبت کرد که به او گفتار درمانی را پیشنهاد کرد. او شخصی را استخدام کرد که ساعات زیادی را برای آموزش و بازی با گراندین و خواهرش صرف می کرد. گراندین تا 5/3 سالگی صحبت نمی کرد، به جای برقراری ارتباط جیغ می زد و هیاهو می کرد. در سن 4سالگی، گراندین صحبت کردن را شروع کرد و پیشرفت کرد. او خودش را موفّق می دانست و دوستان قابل اعتمادی در مدرسه ابتدائی داشت. به هرحال، گراندین می گوید مدرسه راهنمایی و دبیرستان بدترین قسمت زندگی او است. درکودکی هر شخصی او را اذیّت می کرد. در آن زمان، وقتی در خیابان قدم می زد، او را مسخره می کردند و به او می گفتند ((ضبط صوت)) چون او همه چیزها را چندین بار تکرار می کرد. گراندین می گوید ((حالا از آن موضوع خنده ام می گیرد ولی قبلاً واقعاً آزارم می داد)). تمپل گراندین می دانست که متفاوت است. او به جای فکرکردن به لغات از تصاویر استفاده می کرد. تمپل هزاران تصویر در ذهن خود ذخیره کرده بود. وقتی کسی لغتی برای او می گفت او تصویر مربوط به آن را پیدا می کرد. وقتی تمپل می خواست چیزی بگوید تصویر را به لغتی که گفته شده بود تبدیل می کرد. به خاطر همین توانایی، تمپل و حیوانات خیلی خوب یکدیگر را درک می کنند.
گفتگوی تمپل گراندین با Msnbc.com:
فکر می کنید در کدام قسمت از طیف اوتیسم قرار دارید؟
در حال حاضر نسبت به زمان کودکیم کمتر اوتیسم هستم. یادم می آید بعضی رفتارها مثل کندن کرک های فرش و چرخاندن بشقاب ها را برای ساعت ها انجام می دادم، نمی خواستم لمس شوم، تا حدود 4 سالگی صحبت نمی کردم، جیغ می زدم و جنب و جوش زیادی داشتم اما وقتی بزرگ شدم، بهبود پیدا کردم. سال ها گذشت تا من تشخیص دادم مردمی که در حال صحبت کردن هستند، ممکن است خواستار توجه من باشند، اما نمی دانند که برای من غیر قابل تحمّل و مشکل است که به آن ها نگاه کنم زیرا این کار آرامش مرا به هم می زند و به طور وحشتناکی باعث ترس من می شود و این ترس زمانی کاهش می یابد که با مردم فاصله داشته باشم.
چه چیزی باعث بهبود شما شد؟
افرادی در زندگی ام بودند که به من کمک کردند مادرم، خاله ام و معلمم. من یک گفتار درمانگر خصوصی داشتم که انفرادی با من کار می کرد و شخصی که همه ی روز را با من سپری می کرد و بازی می کرد. در سی سال اخیر داروی ضد افسردگی با دوز پایین استفاده می کردم. هرگز دوز آن را زیاد نکردم. آن دارو به حمله های ناگهانی من کمک می کرد. موضوعی که خیلی اهمیت داشت اینکه مرا با چیزهای جدید آشنا می کردند. از اینکه به دامپـروری خاله ام بروم خیلی می ترسیدم اما مادرم به من می گفت باید برای 2 هفتـه یا همه تابستان به آنجا بروی. از اینکه باید همه تابستان در آنجا می ماندم ناراحت می شدم. آن موقع بود که در مورد گاوها آگاهی پیدا کردم. من می توانستم بین ترس های آنها و رفتارهایشان ارتباط برقرار کنم. من یک متفکر دیداری هستم نه یک متفکر مبتنی برگفتار. "تصاویر زبان اول من است و کلمات زبان دوم من" مغز من شبیه تصاویر گوگل است. اگر شخصی کلمه کارخانه را بگوید، اکثر افراد به یک مکان نا معلوم فکر می کنند اما من به جزئیات هرکارخانه ای که تا حالا دیده ام فکر می کنم.
آیا مشاهده گله های گاو در شما ایده ((ماشین فشار)) را برای کاهش استرس در کودکان اوتیسم بوجود آورد؟
من گله گاوی را دیدم که در یک شیب تند تحت فشار، منتظر خدمات دامپزشکی بودند. بعضی از حیوانات وقتی بدنشان تحت فشار قرار می گیرد آرامتر می شوند. من نسخه نخستین این دستگاه را وقتی که 18 ساله بودم برای خودم ساختم و فهمیدم اگر حدود 15 دقیقه آن را استفاده کنم، احساس بهتری دارم و آرامش می گیرم. حالا برنامه ها و افراد زیادی این دستگاه را استفاده می کنند.
شما فکر می کنید اکثر افراد اوتیسم به چه کمک هایی نیاز دارند؟
بچه های کوچک، مخصوصاً 2 تا 5 سال، نیاز به تعاملات انفرادی با یک معلم مجرب را دارند. شما نیاز به شخصی دارید که به فرزندتان آموزش دهد. بدترین چیز این است که شما هیچ کاری با فرزندتان نداشته باشید. شما نباید به کودکتان اجازه دهید تمام روز بنشیند و تلویزیون تماشا کند.
تجارب تمپل گراندین
من در این گزارش تجاربم را در مورد خود بیان خواهم کرد. بحث اصلی من شامل مشکلات حسی، تفکر بینایی و مشکلات ارتباطی است.
حساسیت های بینایی و صوتی:
در مورد خودم باید بگویم شنوایی من شبیه به آمپلی فایر و میکروفن، صدا را تقویت می کرد. در این صورت من دو انتخاب بیشتر نداشتم یا باید اجازه می دادم گوش هایم غرق درصدا شوند و یا اینکه آنها را می بستم. مادرم می گوید که بعضی وقت ها من شبیه یک نا شنوا عمل می کردم اما ارزیابی های شنوایی هیچ نوع مشکلی را نشان نمی دادند. به راستی من توانایی تعدیل محرک های شنیداری را نداشتم و به این نتیجه رسیده بودم که اگر مشغول انجام رفتارهای اوتیستیک شوم مانع دریافت صداهای دردناک خواهم شد.گاهی من صدا را تعدیل می کنم. برای مثال زمانی که در یک ماشین به یک آواز گوش می دهم، بعد متوجه می شوم نیمی از آواز را بی اختیار حذف کرده ام اما این کار را در دانشکده که مجبورم درس را دقیق بنویسم نمی توانم انجام دهم. در ادارات شلوغ یا در فرودگاه ها با تلفن نمی توانم صحبت کنم در حالی که سایرین به خوبی این کار را انجام می دهند. من نیز صدا را در تلفن غربال می کنم. افراد اوتیستیک با مشکلات پردازش شنیداری شدید قادر نیستند یک گفتگو را در لابی یک هتل آرام بشنوند. افراد اوتیستیک از صداهایی که گوش آنها را آزار می دهد باید محافظت شوند. صداهای ناگهانی و بلند برای آنان مانند مته ی دندانپزشکی که به یک عصب اصابت می کند، می ماند. کودک اوتیستیک در مقابل صداهایی که گوش او را آزار می دهند واکنش هایی مثل گرفتن گوش ها، از جاپریدن و یا افزایش ضربان را نشان می دهند. من هنوز مکانهای پر سر و صدا مانند فروشگاه ها و سالن های ورزشی را دوست ندارم. صداهای ممتد و بلند نظیرصدای هواکش، دستشویی و سشوار برایم آزاردهنده است. شاید بتوانم گوش هایم را ببندم و از هر صدایی کناره گیری کنم اما مطمئناً نمی توانم مانع ایجاد فرکانس های خاص بشوم. برای یک کودک اوتیستیک غیر ممکن است با صداهای متعدد و آزار دهنده که در یک کلاس درس از طریق مغزش دریافت می کند، تمرکز نماید. (صداهایی که شبیه صدای موتور جت آزاردهنده هستند) صدای جیغ بدترین حالت است. شاید یک صدای خفیف اثرکمتری بر من داشته باشد، اما بر هم زدن و هو کردن گوش مرا آزار می دهند. در دوران کودکی معلم سر خانه من از ترکاندن یک پلاستیک جهت تنبیه من استفاده می کرد.
صداهای ناگهانی و بلند برای من بسیار آزار دهنده بودند. ترس از صداهایی که گوش را آزار می دهند علّت بسیاری از رفتارهای ناهنجار کودکان اوتیستیک، مانند قشقرق می باشد. بعضی از آنها به دلیل اینکه از صدای تلفن می ترسند می خواهند آن را بشکنند. بسیاری از رفتارهای نامطلوب در این کودکان حکایت از وجود صدای آزار دهنده در محیط آنها دارد.گاهی ممکن است این رفتارها ساعت ها قبل از بروز صدا اتفاق بیفتد. برخی صداها مانند صدای زنگ مدرسه، صدای آتش نشانی، سوت بخار، سر و صدای زمین بازی، جیغ و داد، صدای میکروفن و صدای کشیدن صندلی روی کف اتاق از جمله صداهای شایع می باشند که علت ناراحتی بسیاری از کودکان اوتیستیک می باشند. در دوران کودکیم از رفتن به داخل قایقی که ما را برای تعطیلات تابستانی می برد می ترسیدم. زمانیکه صدای موتور قایق بلند می شد خود را به کف قایق پرتاب می کردم و جیغ می کشیدم.
مشکلات لمسی
زمانی که دیگران سعی در آغوش گرفتن من داشتند من خود را کنار می کشیدم. زیرا تماس باعث می شد امواج جزر و مدی سخت و فشار آوری ازآن محرک لمسی به بدن من فرستاده شود. می خواستم احساس خوبی داشته باشم اما زمانی که آنها مرا نگه می داشتند اثر فشارآوری بر سیستم عصبی من داشت و احساس بیش تحریکی، علّتی برای اجتناب من می شد. یک خارش خفیف و یا گرفتن ناخن که اغلب مردم نسبت به آن بی توجه هستند برای من شکنجه آور بود. تماس زیرپوش با بدن من شبیه کشیدن یک کاغذ سمباده روی پوست من می ماند. شستن موها برای من بسیار ترسناک بود. وقتی مادرم موهایم را مالش می داد مانند این بود که پوست سر من می خواهد کنده شود. انطباق با لباس نو برایم مشکل بود. باید چندین روز آن را می پوشیدم تا احساس پوشیدن لباس نو را نداشته باشم در حالی که سایر مردم بعد از پنج دقیقه خود را با یک لباس نو انطباق می دهند. پوشیدن یک زیر پوش نو ناراحتی بسیاری برایم ایجاد می کرد. باید قبل از پوشیدن آن را می شستم. به جای شلوارک باید شلوار بلند می پوشیدم زیرا دوست نداشتم احساس کنم پاهای من با یکدیگر تماس دارند.
استفاده از تجسم
تفکر بینایی یک ذخیره ارزشمند و بزرگی در زندگی من می باشد که به واسطه آن توانسته ام طراح تجهیزات چهارپایان اهلی باشم و در این زمینه در سطح بین المللی شناخته شده هستم. ترسیم با مهارت و استادانه تجهیزات چهارپایان و یک حیاط برای حیوان کار آسانی برای من می باشد من تصاویری از تجهیزات تمام شده و کامل را به صورت یک کل در تخیّلم ترسیم می کنم و تصورمی کنم که برای مثال چگونه سیستم ها باید با اندازه متفاوت گله حیوانات کار کنند. به عنوان یک کودک و بزرگسال جوان خیلی خوب تجهیزات را می سازم اما زمان زیادی صر ف می شود تا یاد بگیرم چگونه خطوط سمبولیک در طراحی مهندسی یک خانه یا یک قطعه از تجهیزات که در تصور من بود، با هم ارتباط پیدا می کنند. بعد از اینکه یاد گرفتم نقشه های مهندسی را بخوانم توانستم سمبولهای طراحی مربوط به یک ساختمان را به تصور در آورم. وقتی 28 سال داشتم طراحی من به دلیل مشاهده یک مرد طراح ماهر، رشد پیدا کرد، ابتدا قلمی مشابه قلم او خریدم و سبک او را تقلید کردم ولی طرحی را که من ساختم یک طرح جدید بود. تفکر بینایی یک روش سریع تفکر نیست بلکه نیاز به زمان دارد. تفکر بینایی با تیز هوشی نیزرابطه دارد. آلبرت انیشتن یک متفکر بینایی بود. او در دوره دبیرستان در دروسی که وابسته به زبان بود شکست خورد و روش مطالعه او مبتنی برتفکر بینایی و تجسم بود. تئوری نسبیت او بر تخیل بینایی بنا شده است. تاریخچه خانوادگی انیشتن سابقه موارد زیادی از اوتیسم، دیس لکسیا، آلرژی غذایی، تیزهوشی و استعداد موسیقی را نشان می دهد.
ارتباط
جیغ زدن تنها راه ارتباطی من بود. وقتی بزرگسالان مستقیماً با من صحبت می کردند می توانستم آنچه که آنها می گویند را درک نمایم، اما زمانی که آنها با یکدیگر صحبت می کردند صدای آنها برای من نامفهوم بود، من کلماتی را در فکرم داشتم و می خواستم آنها را بیان کنم ولی نمی توانستم. زمانی که مادرم از من تقاضای انجام کاری را می کرد من اغلب جیغ می زدم. در مقابل آنچه که برایم زحمت داشت، قشقرق به راه می انداختم. این تنها راه برای بیان اوقات تلخی من بود. اگر مایل به پوشیدن یک کلاه نبودم تنها راه ارتباطی من این بود که کلاه را به کف اتاق پرت نمایم و جیغ بزنم. هر زمانی که معلم با شیئی به طرف من اشاره می کرد می ترسیدم، زیرا فکر می کردم که او آن شیئی را می خواهد در چشم من فرو کند.گفتار درمانگران مرا در یک وضعیت دارای استرس کم قرار می دادند تا مجبور به بیان کلماتی شوم. آنها به طور آرام چانه مرا با دست نگه داشته و از من می خواستند به آنها نگاه کنم و صداهای مشخصی را بیان کنم. گفتار درمانگر می دانست که چگونه و به چه میزان مداخله کند. اگر فشار سختی را وارد می کرد من جیغ می زدم و اگر فشار به اندازه کافی وارد نمی کرد پیشرفتی حاصل نمی شد. این تکنیک ها را در برنامه های مختلف افراد اوتیستیک دیدم. وقتی شروع به صحبت می کردم مصوت ها را با تأکید و فشار بیان می کردم. برای مثال به جای گفتن توپ روی "تو" به شدت تأکید می کردم. گفتار درمانگران صداهای صامت را با کشش و امتداد برایم بیان می کردند تا به خوبی آن را درک نمایم. برای مثال برای گفتن کلمه فنجان، آنها می گفتند ف ف ف ن ن ن ج ج ج ا ن ن. مصوت ها برای شنیدن آسانتر از صامت ها بودند.
.: Weblog Themes By Pichak :.
