(فروشگاه نرم افزار)behesht1389.mihanblog.com

درمان راه رفتن روی پنجه پا

راه رفتن طبیعی

راه رفتن طبیعی, به راه رفتن پاشنه- پنجه گفته می‌شود و این بدان معنی است که زمانی که پا به سمت جلو در حال حرکت است در ابتدا پاشنه آن به زمین برسد. سپس در مرحله ایستادن (Stance) بدن از روی اندام می‌گذرد و سرانجام پا روی نوک انگشت شروع به بلند شدن می کند. زمانی که پا روی نوک انگشت است, پای دیگر روی پاشنه است. بنابراین در راه رفتن طبیعی هیچگاه کودک نباید روی نوک انگشت دو پا بایستد.

راه رفتن روی نوک پنجه یک پا (یک طرفه)

1-  یکی از شایعترین علل این است که یک پا کاملا کوتاه است و اگر بیش از 3 سانتی متر کوتاه باشد, کودک اغلب با راه رفتن روی نوک پنجه جبران خواهد کرد طوری که پا به زمین برسد.

2-  یا اینکه کودکی که در یک پا اسپاستی سیتی داشته باشد.

3-  بیماری که التهاب شدید تاندون آشیل دارد،درد در پشت عضلات ساق[ یا التهاب شدید آپوفیز پاشنه]درد پاشنه[ برای کاهش فشار روی تاندون آشیل خود ممکن روی نوک انگشت راه برود.

4-  علت نادر راه رفتن نوک پنجه یک طرفه کودک فقط می تواند همانژیوم عضلات عمقی ساق(hemangiona) باشد که آن نئوپلاسم (تومور) عروقی است که منجر به تورم عضلات ساق می شود.

راه رفتن روی نوک پنجه هر دو پا (دو طرفه)

علت اصلی رایج راه رفتن روی پنجه ناشناخته است (علت شناخته شده‌ای ندارد), به همین خاطر راه رفتن روی پنجه عادتی نیز نامیده می شود. راه رفتن روی پنجه ها بین 10 تا 18 ماهگی هنگامی که کودک راه رفتن را می آموزد کاملا عادی است. این امر در برخی کودکان به سادگی عادت می شود, هنگامیکه از آنها بخواهید که به طور صحیح راه بروند, آنها پاشنه‌هایشان را قبل از پنجه‌هایشان روی زمین می گذارند. ولی زمانی که آنها تمرکز نمی‌کنند به راه رفتن روی پنجه‌هایشان بر می‌گردند. همچنین در کودکان فلج مغزی رایپلژی اسپاستیک خفیف خیلی شایع است.

بیماریهای نادری که می توانند علت راه رفتن روی پنجه هر دو پا در کودکان شوند, شارکوماری توث, نورپاتی محیطی یا دیستروفی عضلانی دوشن و حتی بیماریهای خیلی نادری مثل اوتیسم, اسکیزوفرنی و سرانجام آنومالی‌های طناب نخاعی و  MS نوع جوانان است.

شروع اولیه راه رفتن روی پنجه که مشخص شده است, درست سه ماه پس از راه  رفتن کودک می باشد. به علاوه دو علت شایع آن, یکی راه رفتن روی پنجه ناشناخته و دیگری فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک هستند.

درمان

بیشتر کودکان برای درمان لازم است که به کاردرمان, متخصص ارتوپدی و نورولوژیست مراجعه کنند. راه رفتن روی پنجه ناشناخته ممکن است فقط با مراقبت بیماری و امید به اینکه سرانجام راه رفتن روی پنجه کودک با بزرگتر شدن و رشدش, درمان بشود.

اگر شما می خواهید اسپاسم عضلات ساق را کنترل کنید آنوقت پزشکان ممکن است تلاش کنند که فقط آنرا با یک AFD ثابت نگهدارند. اگر علت آن سفتی تاندون آشیل است آنوقت ممکن است جراحی لازم باشد. شایعترین عمل, عمل رهاسازی گاستروکنیموس است. روش دیگر می تواند گچ گیری به منظور تصحیح تاندون آشیل باشد.

تمییز دادن بین راه رفتن روی پنجه ناشناخته و فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک خفیف خیلی سخت می باشد. آن به نظر  ساده می رسد اما اینطور نیست؛ زیرا هر دو بیماری ارتباط زیادی با تولد نارس (Premature Birth), تأخیر تکاملی و سنتی تاندون آشیل دارد. به هر حال علامت خوبی وجود دارداگر کودک می تواند به طور کاملا طبیعی راه برود وقتی از او بخواهید, بیشترین احتمالی که وجود دارد این است که ممکن است کودک راه رفتن روی پنجه ناشناخته داشته باشد.

برای راه رفتن روی پنجه روانی (عصبی) هیچ مقاله‌ای درباره چگونگی درمان آن وجود ندارد. این نوع راه رفتن در کودکان اسکیزوفرن, اوتیستیک یا اختلال یادگیری دیده شده است.

کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک نیز تقریبا همیشه شروع اولیه راه رفتن پنجه‌ای دارند. سابقه فامیلی آنها منفی است و می بایست آسیبهای نورون محرکه فوقانی یا EMG داینامیکی که غیر طبیعی است داشته باشند.

اگر آنها اسپاسم تاندون آشیل داشته باشند شما می توانید از بِرِیس استفاده کنید. اگر بیمار کوتاهی داینامیک داشته باشد درمان آن با بِرِیس خیلی سخت است و دکتر تا حد ممکن سعی می کند با گچ گیری یا بوتاکس عضله را ضعیف کند و سپس درمان با بِرِیس را ادامه دهد.

اگر آشیل کاملا سفت باشد آنگاه عمل طویل سازی استفاده می شود و همچنین اگر بیمار به طور قابل توجهی به صورت خم راه برود ممکن است طویل سازی همسترفیگ نیز انجام شود.